Eğri olanın da canı var diyorsun, tüm gücünle onu doğrultuyorsun. Arkanı döndüğün an eski haline dönüyor. Bunu ardı ardına pes etmeden tekrarlıyorsun, her defasında kendinden eksiltiyorsun. Hey gidi şans vermeler padişahı! Arkana dönüp bakarken, özü eğri olmaya tutkulu, eğri olmaya yatkın olanı doğrultmaya çalışırken kendini kendinden kaçırıyorsun. Bu kısır döngünün hiçbir köşesinde doğurganlık namına hiçbir şey yokken, nur topuna benzer hayaller kuruyorsun. Onu o döngünün içinde yaşatıp büyütebileceğini sanıyorsun.
Yolun çıkmaz olduğunu gördün, yine de çıkmayı denedin bilmem kaç defa. Burnunun ucunda yüzlerce çıkış, yüzlerce yenilik var. O yöne adım dahi atamıyorsun. Ben bilirim neden gidemediğini. Her yanında senden parçalar taşıyan bir pranga var ayaklarında. Adım atmaya kalktığında, onun incinme ihtimalinin ateşi düşüyor göğsüne. O öyle bir pranga ki hem seni hayata bağlıyor hem de tutsak ediyor. Biliyorum, söyleme. İnsan bir prangaya hayatını, yarınlarını feda edebiliyor. İnsan bir pranga incinmesin diye eğriyi düzeltmekten vazgeçip o kısır döngünün her şeyini kabul edebiliyor.
Selim Akgün