Çok eski dönemlere ait olduğu için ispatlanması mümkün olmayan ama çok mantıklı bir sonuçtur bu. İletişim iki taraflı olduğu için herhangi bir dile ait en eski kelimeler onay ve red ile ilgilidir. 

He, yeh (yes), ja (ya okunur), da...

Yo, no, la... 

Bunların hepsi çok kısa ve basit, ilkel, doğal seslerdir.

Türkçe “Yo!” denildi mi karşısındakini tuhaf bir aşağılama ile “ne kadar kaba konuşuyor” diye suçlayanlar aynı derecede eski, aynı düzeyde basit ve ilkel olan İngilizce “No!” kelimesini her yerde seslendirmeyi marifet zannedebilmektedirler. (No! sözcüğü modern çağlarda ortaya çıkmamış olup, belki de İngilizce’nin en eski kelimelerinden birisidir ve taş devrindeki insanın çıkardığı basit bir sesten kaynaklanır, tıpkı Türkçe Yo! sesinde olduğu gibi.) Şöyle de anlaşılabilir bu durum, İngilizler kendi dillerinde aslında "Yoo" demektedirler.

Yo! yerine No! diyerek mi kibar olunmaktadır? Yoksa bu sözcük modernitenin vazgeçilmez belirleyicisi mi olmuştur? Bunlar değil midir asıl gülünç olan? (Ya da acınası olan…)

Yabancı, mesela İngilizce kelimelerin pervasızca, hem de bir İngilizin ve Amerikan vatandaşının asla anlayamayacağı kadar yanlış söyleyişlerle alınıp çekinilmeden kullanılması; ama buna karşın ister derleme, ister türetme, isterse eski eserlerdeki kavramların yeniden canlandırılması yoluyla olsun Türkçeleştirme girişimlerine her tür aşağılama ve düşmanca saldırılarla yaklaşılması anlaşılabilir bir şey değildir ya da tamamen art niyetlidir. Latince kökenli “matik” kavramını bir tür son-ek olarak her kelimenin ardına eklemek kulağa hiç yabancı gelmezken, Türkçe -geç/-gaç ekini kullanmak mı alaya alınacaktır? Fakat tüm bunlara ve olumsuz ön yargılara karşın dilimize sahip çıkma zorunluluğumuzu unutmamamız gerekir.

Aktarma Sözlüğü, Giriş kısmından alıntılar - Deniz Karakurt