"Kafam çok karışık, düşüncelerim hep bir yerde kördüğüm oluyor. Anlatmaya fıtratım izin vermiyor. Ve böyle giderse kaybedeceğim bir çok şey var . Bunun böyle gitmesinden korkuyorum , daha doğrusu kaybedeceklerimden . Aslında bütün dertlerimin başında bir umursamazlık var . Ve en ufak bir sıkıntıda çok büyük zararlar görebilirim bunun farkında olmam da bir dert olmuyor değil içime . İçe dönük bir dertleşme derman buldurmadığı gibi dert ortağı olacaklara da bir tür engel sayılır. Ve ben nedense bütün dertleşmelerimi içe dönük yapıyorum. Benim bu durumu fıtrata bağlamam
umursamazlık ile bağlantılı bir taraftan bakarsak . Fakat ne demezsiniz ki ben o taraftan bakmayı içime sindiremiyorum.
Yolu yokuşa sürmekten başka bir şey yapmadığımın da farkındayım. İşte bu yüzden ben yolumu hep yokuş yukarı yürümeye mahkum ediyorum kendimi. Umursamazlık bu genç yaşımda belimi bükecek sanırım. Ama bunu da umursamıyorum. Tüm bunların karşısında içimdeki umut olduğunu düşündüğüm şeyin varlığıyla avunuyorum .Umut olduğunu düşündüğüm şeyin ne denli kuvvetli olduğuna bir baksanıza . Sizce gerçek umut bu kadar güçlü müdür? Umarım güçlüdür çünkü içimdekinin umut olmasına gerçekten çok ihtiyacım var. Şunları da söylemeden edemeyeceğim hani gözyaşı dökmek insanı açar ya , sanırım ben hiç açılamayacağım çünkü gözyaşlarımı yanaklarımdan akıtmayı bir türlü beceremiyorum . Yaptıklarım da yapamadıklarım da içime dert oluyor . Bunlarla yaşamayı öğrenmek yarınıma fayda sağlar belki de . Ama " belki " işte , bir belirsizlik var . Bu belirsizlikler canımı çok sıkıyor . Sanırım yeter bu kadar anlattığım. Vakit bir hayli geç oldu , saatlerdir karşımda tek başına duran Ayın da biraz kafa dinlemeye ihtiyacı var öyle değil mi ? Esen kal Ay , esen kalın yıldızlar, sen de esen kal gökyüzü " diyerek ayrıldı pencere kenarından ve uzandı yatağına . Kördüğüm olmuş düşünceler içinde kapadı gözlerini , son bir umursamazlık ile daldı uykusuna .