Ben en büyük darbeleri, "bana zarar vermezler" dediğim, güvendiğim en yakınlarımdan yedim. Eşmiş, çocukmuş, akrabaymış, arkadaşmış, dostmuş, geçin bunları, o da bir yere kadar. Yıllarca çalışırsın, didinirsin kol, kanat gerersin, bir dediklerini iki etmezsin, işleri görülene kadar iyisindir, hoşsundur, senden kıymetlisi yoktur. Bir kere de hayır dediğinde, kıyameti koparırlar. Kırıcı olurlar, öfkelerini kusarlar, insanın canına okurlar.

Hele ki müşkül bir durumda kalıp da kolun, kanadın kırıldığında sığınacak bir limanım var diye sevinmek istersin de derdine çare olmayı geçtim, seni dinlemezler bile. Savaş kazanmış komutan edasıyla bir darbe de onlar vururlar. Ellerine bir kere fırsat geçti ya, sürekli geçmişi deşip, senin hatalarını ararlar. Bu işler böyledir, menfaatin bittiği yerde onların gözünde yok hükmündesindir, artık sen de bir yabancısındır. Nereye gidersen git, umurlarında değilsindir.

Zamanı dondurup, geçmişi de geri getiremiyor insan. Şu zamanda, yeniden, şuradan başlayayım diyor da, kendini yine aynı yerde buluyor. Düşünmek de çözüm değil, noktayı koydukları oluyor da insanın, işte kanından, canından oldu mu vazgeçemedikleri de oluyor. Sanki canına bir kördüğüm atılmış da, ne yaparsan yap çözülmüyor. Aslında en büyük depremleri ve artçılarını doğumumuzdan ölümümüze kendi içimizde yaşıyoruz çığlık çığlığa, ama sessiz, ama derinden ve bir başımıza.

Argo tabirle, bu işte bir orospuluk var. Zaten orospunun görevi de müşteri memnuniyeti değil midir? Parayı verirsin, yatarsın, işin bitti mi seni sokakta görse tanımaz. Başa dönersek; bu işler böyledir, menfaatin bittiği yerde onların gözünde yok hükmündesindir, artık sen de bir yabancısındır. Nereye gidersen git, umurlarında değilsindir.


Vecdi Murat SOYDAN
20 Şubat 2023, Isparta