Çocuktum...
Böyle içimde kıpır kıpır heyecanlar oluyordu...Sanki baktığım ağaçların dalları daha bir yeşilim diyordu...Dallarındaki kuşlar notaları öğretiyordu çevresindekilere...
Ve sanıyorum gelişiyordum...Okula daha bir heyecanla gidiyordum...Düz sarı saçları,yeşil gözleri ...Elimi, ayağımı titreten,konuştuğumuzda yutkunduğum,hece hece dökülen ya da çabalayan bir yürek atışının güzel zamanlarındaydı ,severek okuduğum etkilendiğim,rahmetli üstad Abdurrahim Karakoç.En sevdiğim şiirlerinden biri de "Marala Öğüt " idi. Bazen yazmaktan öte üstadlardan güzel eserleri paylaşmak istiyorum...
Sevgi ile kalın...

MARALA ÖĞÜT

Gönül yaylasının yavru maralı
Dağlardan, taşlardan sakın ha sakın.
Dumanlı, rüzgârlı, karlı, boralı
Amansız kışlardan sakın ha sakın.

Engine inme avcılar vurur
Yükseğine çıkma aç kurtlar görür
Her adım başında bir engel durur
Yırtıcı dişlerden sakın ha sakın.

Can bir damla kandır tuzakta, okta
Ecelin gölgesi dolaşır gökte
Kartal kara çizgi, şahin boz nokta
Alıcı kuşlardan sakın ha sakın.

Dölekte az eğlen, sarp yerden az geç
Dereye güvenme, tepeden tez geç
Güzelliğe kanma, hayâlden vazgeç
Yalancı düşlerden sakın ha sakın.

Ormanda zulüm var saadet olmaz
Zorba yem dağıtır kim alet olmaz
Ayıda, sırtlanda adalet olmaz
Baş yiyen başlardan sakın ha sakın!

Abdurrahim KARAKOÇ
...
Maraş memleketi Şair Karakoç
Onu güzel anmak boynuma bir borç
Abi, kardeş, dayı gibidir bu koç
İçi ancak Hakka ayan Karakoç

Allah gani gani rahmet eylesin.
Ciddi Müslümandı.
Öyle de yaşadı.
Müsbet gururluydu.
Rahmetli Mahsuni Şerifle sözcüklere sığmayan bir dostluğu vardı.
Allah’ım onlara mağfiret et.
Deniz Tayanç