0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
372
Okunma
O bu dünyanın hep acemisi, hep yalnızi, hep itilmişi oldu.
Alışamadı yaşamak denen hayata. İçinde hep yalnız bir kız çocuğu vardı. Azarlanmiş örselenmiş.
Sevinmeye korkan, gülümsemeleri hoyrat bir bakışla susmaya meyilli...
O kız bu hayata doydu, yıldı, dua etmeye bile cekinir oldu, bıkkınlık sebebi olmamak için.
Ama aciz, çaresiz ve yorgun. Artık sonu görmek istiyor.
Kimsesiz sakin bir ormanda, zemin seviyesinden biraz asagida bir yatak istiyor sadece.
Uzaniverecegi dizlerini karnına çektiğinde sığabileceği, sarı yapraklarla örtülü birde yorgan. Sonra uyumak sonsuza, sonsuzca.
Rabbisiyle konuşup dertleşse rüyasında.
Belki sevdiklerinden özlem haberleri alır.
Hayal işte
Hayalî toprak olan bu kızı ne çok üzdüler
...
Fahriye Yılmaz
