GÖZYAŞLARIM NEREDE

Duygularımın üstüne beton mu döktüm. En ufak bir uyarıda teyakkuza geçen öfkem, akmak için sebep aramayan gözyaşlarıma ne oldu? Ruhumu yokluyor, aklımı çalıştırıyor, nabzımı kontrol ediyorum telaşla. Ölmediğim sabit ama yaşadığıma şaşkınım.

Duygusuz, gamsız, kasavetsiz asla değilim sadece duygu kontrolüm eskisinden daha güçlü galiba. Hassaslığım, kırılgan yerlerini kendi kendine onarmış olmalı.

Yaşam sürecinde hani derler ya "destek aldım" ben kendimin destekçisi oldum. Düşüşlerimde çabuk el verdim diğer elime. Zamanın, zamanla körelen parçalarını üşenmeden bileyledim şimdi akrep daha keskin yelkovan daha rayında ilerliyor. En azından şimdilik durmuyor.

Bir saatçı kızıyım ben. Bir köşede bir daha çalışmayacağına inanılmış bilmem kaç saati minik bir operasyonla yaşama döndürmüş bir saat cerrahıydı rahmetli babam. Nasihat vermeden de birine bir şeyler aşılanıyor demek ki. Doğal yoldan besleniyor direncin, umudun, dirilişin, dik duruşun.

Hala nerede gözyaşlarım diyorum ısrarla. Kurumadı biliyorum. Hani birini aşırı özlediğinde, için çok acıdığında sızladığı söylenen burun direğim aktif şükürler olsun. Duygularım kaleminde en çok. Bence oradan damlıyor harf harf, kurulayan da yazdığım kağıtlar.