olay mahalline geri döndüğümde delil aradı gözlerim
hani unuttuğun bir şey olabilir mi diye senden kalan
ne bileyim ayakların iz bırakmıştır attığım adım yanında
ya da ruj lekeli bir öpüş
ayna hafızasında

bazen canlandırma yapmakta güçlük çekiyorum
sırf gerçekçi olsun diye sevgili yapıyorum kendime
en moda tabiriyle

aynı yollardan yürüyor
aynı masaya oturup
iki çay söylüyorum garsona

karşımda sen varmışsın gibi bakıyorum

ellerimi görünecek şekilde masaya uzatıp
usulca teslim oluyorum

...

napıyon aşkım herkes bize bakıyor

iyi misin diyor

etrafı kolaçan edip
kısılan sesiyle

...

yani az kalsın yakalanıyordum
geçmişin gölgesinde

...

sonra oradan kalkıp yürüdük
yürüdük
alt geçide indik

çöpçü olsaydı emin ol
kesin öpüşecektik

...

neyse ki yoktu

gerçi olsa ne yazardı
ne şair

ne kitap ne de vesair..