Varolduğuna değil,
Yar olduğuna sevin!
Dost kapısında eğil,
Gönlü evindir senin!

Taparsan sevgiye tap, sahibini tez bulur.
Vicdanını Tanrı yap, daim yanında olur.

Kimi insan, kıskandığı kişiyle dalga geçer oyalanır.
Kimi de, zaafını örtmek için gevezelikle havalanır.

Nefsini önde gören, zehirli yılan olur.
Ne söylerse söylesin, kibirli yalan olur.

Fikirler buluştukça, bilimler doğar;
fakirler oluştukça, insanlar ölür.

İzahtan anlamayana, mizah söyleyin;
mizahtan anlamayana ise, hiç bir şey...
(KO)

İNSAN OLARAK EN BÜYÜK ZAAFİYETİMİZ NEDİR?

Çevremizde kaç insan(şahsım da dahil) mertçe yaptığı bir kusuru başkaları uyarmadan kabul ve itiraf edip hiç çekinmeden kabullenebiliyor?
İşte; olgunluğa erişmenin, kişisel huzur bulmanın en başta gelen şartı da bu aslında.

Yunus Emre, bu konu hakkında bir şiirinde şu satırı kullanmıştır:

Bir ben vardır bende benden içerü...
...
Evet, içimizde gerçekten iki benlik taşırız. Birinin pusulası ’mantık’, diğerininki de ’nefistir’.
Ne zaman ki; bu iki mefhum terazi dengesine gelir, işte o zaman insan kendini huzurlu hisseder.
Herşeyi mantıkla çözemediğimiz gibi, nefsin yolundan gidip yaptığımız herşey de bizi mutlu etmez.
...
Diğer yandan; kusurlu davranışlarımızdan dolayı daima kendimizi savunmaya alma ve -kusurumuzu aklımız kabul etmese bile- ağızdan ve harekerlerimizle sürekli olarak haklı olduğumuzu ispatlamaya gayret etme eğilimimiz vardır.
..
Diğer bir zaafımız da , boş yere yapılan ve bizi yararlı bir adım dahi ileri götürmeyen ’kuru övgüdür.’

Kendini övme veya başkaları tarafından övülme ihtiyacı duyarak konuşan ve yazan insan bilmez ki; davranışı, olgun ve kâmil insanlar nezdinde ’büyük bir zaafın veya gafletin delili’ olarak ortaya çıkar.
..
Gerçek mertlik ise, insanın kendi nefsini ve vicdanını acımasızca yargılayabilmesidir.

Selam ve saygılar
(Kederli/Sosyal Pedagojik İletişim Danışmanı)