ÖĞRETMEN OLMAK-3
(ÜÇ MAYMUN)

Bir insana kötülüğü yine bir insan yapıyor. Hem de en yakınları ! İnsan ki eylemlerin öznesi. İnsan ki eylemin ta kendisi!

Eylemler yapılır yapılmasına da!
Ya o eylem yapılırken sizin aldığınız anlık bir zevk, karşı tarafın hayatını ne derece mahvedecek bunu düşünmez misiniz?

Kol kırılır yen içinde kalır nasılsa diye, giriştiğiniz her yanlış hareket sizi insanlıktan ne derece çıkarıp hayvanlaştırır farketmez misiniz?

Nefsinizin zorbalığı ile masum bir canın hayatını, yüreğini ve ruhunu zedeleyerek devam etmek ne demek?
Bu durum, sizleri insan değil, ancak bilinçsiz hayvan kategorisine sokar!

Ben duyduklarımdan ötürü, dehşet içinde kalsam da, öğrencimi dinlemek zorundaydım sonuna kadar. Söz vermiştim destek olacaktım.

Daha önce de birilerine anlatmak istemiş,ancak uydurduğunu sanarak annesini çağırmışlardı. Oysa gerçekti yaşananlar!

Belki gittiği evdekiler onu koruyup kollar diye düşünürken çok yanılmıştım. Öğrencim o süreci anlatmaya devam etti:

"Oniki yaşındaydım ve babamdan kaçmak için eniştem ve halamın evine gidiyordum.

Kendi babamın beni taciz etmesinden kaçmak için, halam ve eniştemin yanında kalacaktım.

O gün akşam, eşyalarımı topladım ve eniştemle halamın evine gitmek için yola koyuldum.

İlk zamanlar gerçekten mutluydum. Bana bir anne ve baba gibi yaklaşmışlardı. Her ne kadar, bu kez orada şiddet görsem de , en azından taciz yoktu ilk zamanlar. Annemle çok fazla konuşmuyorduk artık o eve gitmiyordum. Çünkü o eve gidince babamın bana saldırdığı ve iğrenç bir şekilde dokunmaya çalıştığı aklıma geliyordu.

Eniştem de başta normal yaklaşmıştı ama sonra niyetinin ne olduğu anlaşılmıştı.
Yaz tatilinde kuran kursuna giderken çıkışları beni alır kendi evine getirirdi. Bu arada eniştemden bizim evdeki herkes korkardı. Sesimizi çıkaramazdık onun yanında. Sofrada diz çökmedigimiz zaman dayak yer ve sofradan da kalkamazdık. Ne olursa olsun ağlasan dahi o sofrada, o tabağını bitirmek zorundaydın.

Genelde biz de her sofra kurulduğunda dayak yerdik illâki bir sebep olurdu.

Konuşmamız dahi yasaktı sofrada.

Babam da normalde öyleydi, tek fark babam bize, yani annem hariç çocukları olarak bize asla şiddet uygulamazdı. Ama sofraya et türü bir yemek koyulduğunda bize vermezdi sadece kendisi yerdi. Ya da yemeğin başında her şeyi sadece kendisi yer biz sadece bakardık.

Eniştemden de korktuğum için bir soru sormaya çekinir ve her istediğini yapardım.

Beni eve götürdü. O sırada biraz dine yönelmiştim küçük yaşta dine merak salmış ve kapanmıştım çok seviyordum çünkü ve beni o gün evine götürdüğünde halam evde yoktu onlar hayvancılıkla uğraştığı için o dağa gitmiş eniştem de köyde kalmıştı.

Eve girdikten sonra kolumdan tuttu ve bana"baş örtünü aç" dedi. Soru soramazdım. Yapmazsam dayak yiyeceğimi de biliyordum. Oniki yaşındaydım ne yapabilirdim?

Ben karşısında baş örtümü açarken o bana bakıyordu. Tamamen baş örtümü çıkardığında bana dönüp" üstündekileri de çıkar"dedi. Karşısında soyunmamı isterken
"Hayır "dedim. O an sesimi kendim bile zor duyarken o,
" Ne dedin sen?"dedi bana yaklaşarak.
Sessiz bir şekilde gözümden bir iki damla yaş düşerken, "hayır"dedim. O an öyle bir tokat attı ki kafamı yere vurdum.

Ben ağlarken o benim kıyafetlerimi çıkarmaya çalışıyordu. Aynı zamanda ağlıyorum diye dövüyordu. O an eniştemden de tacize uğramıştım bana dokunmaya devam ederken o an tek düşündüğüm şey ölmek istediğimdi.

Sadece ölmek istiyordum bu kadar. Çok mu şey istiyordum?

Hayatımın her döneminde şiddet görmüş,aşağılanmış, arkadaşlarım tarafından dahi kabul görmemiş biriydim. Kimsem yoktu. Kimse yardım etmiyordu."

Öğrencim, çığlık çığlığa bunları anlatırken üç maymunu oynayanlar! Sizleri Allah affedecek mi?


Dokunmayın masum çocuklarımıza!
Kıymayın ,hayatlarını karartmayın!

Bugün yaptığınız bir kötülük, mutlaka yarın sizin karşınıza büyük bir ceza olarak çıkacaktır.
Biz öğretmenler, her ne olursa olsun mutlaka onlara yol gösterip, ufuklarına ışık olarak yansıyacağız!
Tüm karanlıklara inat!

KARDELEN(Ayrıkotu)
25.11.2022
Tülay Sarıcabağlı Şimşek
Dinar/Afyonkarahisar