Uzak dedim ya öyle çok uzak da değil. Yeter ki vazgeçme. Şiirlerde söylenen uzaklar en uzaktır. Zikredilen vatan ise şairin kalbidir. Kuş her daim sevecenlik getirdi her daim özgürlük tınısıyla yerleşti şiire. Şiire tutunan şairdir aslında. Başkası değil.

Şiirinde…
Kime neyi özlediğini söylemek yerine bir pencere hülyasıyla başlıyorsa bil ki o şiirde sarfiyat var. Hicran duygusuyla yazılmış şiirlerin özenle yerleştirilmiş imgelerini yermek kılı kırk yarmak kime vazife addedildi. Hele bir sor değil mi ya

Örnek veriyorum kısacık bir pasaj yazacağım şuraya
İrdeleyebilirsiniz efendim.
Derinliği olmalı şiirin. Sığ olmamalı dokunuşlar.
Buyurunuz efendim.

1.

“”
Döşünde Çalı Uykusu

Yattığı yerden kalktı
Doğruldu
Baktı ki yerinde duruyor her şey
Dün gibi

Kare halı
Orta sehpa
Çift kişilik odada
Kanepe süngerleri
Bardakaltında beyaz gölgelerin dansı
Mavi tükenmez kalemi
Ve aşkına yazılmış yeni yetme mektuplar

Oysa mazinin olmalıydı duygular
Mazide kalmalıydı yaşanan
Şöyle düşündü
Nerede yatıyor sevgilim
Hangi toprağın altında

…

Mahvash

”"

Kelimelerden ve kimliğimizden ödün vermeden değiştirmek serbest… Neden sonra ben bir şiir yazdığımı düşünürken aslında egzersiz yapıyordum. Bu kadar basit işte değindiğim anlatmaya çalıştığım durum. Peki ya sizce bu pasaj yeterli mi malik olmaya.


2.


""

Deng

Ölümcül çiçeklerle süslenmiş saklı bahçenin taş merdivenleri.
Beni de ağıta davet ediyor zaman.
Yalnız siz değil
Ben de kederliyim çingenem


...

Mahvash

""





Ölçütü yok yazmak isteyenin. Gönlümüzce yazalım.



Dostlukla…




-Mahvash-