Gönül Yorgunluğu

Çocukluğunun insanı yitmiş olmalı. Hayal güvercinlerin uçuvermiş, hatıraların yıkılmış gözüküyor. Zikzak çizerek koştuğun sokakların dermanı kalmamış. Bir şimşek çakımı tercihlerin hakgetire... Hangi ara yetişkin oldun bilinmez. Düzen ve kaide çevrelemiş her bir yanını. Unutuyorsun bildiğin bütün şarkıları. Yalnızlığa çakılı yollarda serili simalar hep tanıdık geliyor. Gülücüklerin yetiştirdiği zamanların çocukları, hüzün yayıyor olmalı. İlk hayat bilgisi mutluluktu oysa.

Huzur duasına üşüşen kederler, hüzün dağıtıyor. Ağırlaşan bir yabancılaşma halini taşıyan insan asıl kendini içinde yaşıyor. Dışından çok içine yürüyüp yansımasına ayna oluyor. Büyüdüğü kader kadar, çocukluğundan kalanlar kadar var oluyor. Gerisin de bir yansıma kalıyor. Göllenen acılar, yine boğulacak birilerini hemencecik buluveriyor. Ya da ölmek için yaşadığıyla kalıyor.

Yılgın ve acıklı bir zamanı yaşıyoruz. Eski zaman resmi gibi soluyoruz. Tez kanamaya başlıyor yaralar, metanet köreliyor. Yok yılı, sensiz yılı, aman yılı, sessiz yılı, hüzün yılı ve de yalnızlık yılı, kuyulara fısıldanan sırlarıyla kala kalıyor. Hangi günahın özrüyle dolaşılıyor belli değil. Utanç yığınlarının çok olduğu yerde gönül kırgınlığı da çok oluyor. Tabi ki de gönül yorgunluğu da...

Hayal ve hatıralardan gün sayan vurdumduymazlık, gıcılamaz bir kağnı olmuş bolca üzülüyor...Hüzün mevsiminde ayvalar, dallara sıkı tutunmuş görülüyor, kış çetin geçecek olmalı. Ama yine de insan, erdemleriyle var olacak. Kalbinin hizasında sevgileriyle var...

Sen yine de sabah sabah bir türkü tuttur derinden. Gücünün yetmediği dertlerini sahibine havale et. Kalbine gömülecek bütün kaygı ve kasvetleri alsın yerinden. Arzu arayışıyla gün kovalayıp biraz şımarıklı ve gaf halinden... Siz, hüzün sevici insanlar kim öpecek gönül yorgunlarını söyle.

İlkay Coşkun
07.11.2022