Bir dağ köyünde doğup büyüdüm.Ilk öğrenimimi de köyümüzden 5 km kadar uzaklıkta, başka bir dağ köyüne gidip gelerek okudum.
Neyse.Gelelim esas olaya. :) 7 yaşında birinci sınıfa başladığım seneydi.Kardeşim olmak üzereydi.Derken aradan bir kaç ay geçti ve kardeşim dünyaya geldi.Okula gittim her sabah olduğu gibi.Okuldaki arkadaşlarım beni kapıda karşılayıp itiş kalkış "Kardeşin olmuş,senin pabucun dama atılmış.Seni artık eskisi kadar sevmeyecek ailen"gibi şaka yollu sözler söyleyerek kızdırmak istediler.Ancak benim o kıskançlıkla çok büyük bir tepki verebileceğimi tahmin etmediler.Koşarak gittim ve çocukluk bu ya okul kapısının anahtarını üzerinden çekip çimenliklere doğru fırlattım.Öğretmenim geldi ve anahtarı sordu.Herkes benim yaptığımı söyledi.Öğretmenim beni bir güzel tokatladı.Ve bütün gün çimenlikte anahtarı arattı bana.Eski kafalılık belki yahutta o zaman ki disiplinli yaşam şartlarından kaynaklı olsa gerek hala bugün olmuş öğretmenime saygı duyuyor neden bana böyle davrandı diyemiyorum.Netice de onu da zor durumda bırakmıştım.Nihayetinde anahtar bulunamadı.Bir de akşam evde babamdan bayağı bir fiske yemiştim...Yaşadığım bu trajik ve de kısmen komik olayın ben de yeri büyüktür.O gün bugündür öfkemi kontrol etmek konusunda oldukça temkinliyim.Siz siz olun bir anlık öfkenizle çözümü olmayan olaylara kapı aralamayın... :)
Saygılarımla...