Eline kalemi alıp söylenmemiş, söylenememiş kelimeleri içinden geldiği gibi yazarsın, sözcükler cansızdır, bir hedef gözetmez, eleştireni olmaz, içinden geldiği gibi karalarsın, aslında ne kadar dürüst ne kadar içtenlikle yazılmıştır. Sahibine söylenmeyip bir kağıtta öksüz bırakılan cümleler, hep can acıtmıştır. Masumdur aslında, vazgeçilip esarete hapsedilmiş aşkın duyulmayan nağmeleri.
Bir yoksunluk girdabında senin olmayan aşkının çektiği kredinin kefili olarak bu borcu ödemeye mahkum edilmişsem yıllarca, hangi umutla uyanayım yarına.
Gündüzde güneşimi bulamadım, gecelerde mehtap da kurduğum senli düşlerimi kaybettim.
Şimdi ne esen yelden, ne yağan yağmurdan, ne caddelerde gölgesine sığındığım ağaçlardan ne de çiçekleri kokan akasyanın kokusunun sardığı sokaklarda artık seni aklımda taşımıyorum.
Artık baharım yok, kışım yok, hele sana hiç bir borcum yok, sen vurup yıkıp giderken ben acılarıma gülüp geçmeyi öğrendim. Nefesime ortak edip, kalbimin her atışının biri benim biri senin için atarken gözünde görünmez olduğumu senden öğrendim.
Vazgeçtim, sevda bulutlarından, vazgeçtim toprağın hasretle beklediği yağmuru bekler gibi seni beklemeyi, sen yoktun ben sensiz kalmayı, sevgisiz yaşamayı öğrendim.

Ünal TÜRKOĞLU