VI

Yine bir şarkı dönüp duruyordu yanı başında. V’nin üzerinden üç yıl geçti. Üç kocaman yıl. Otuz altı ay. Bu süre içerisinde çok şey yapabilirdi insan. Bu kocaman üç yılda neler değişmezdi ki. Ama o değişmedi. Bunca yılda hiç mi değişmezdi insan? Neden değişen tek şey bu yazılanların başlığı olmuştu ki? Başka bir şeye gücü yetmemişti belli ki, eskisiyle aynıydı.

Peşini bırakmayan şarkılar vardı, asla kurtulamadığı… Kaygıları vardı, cebinde taşıdığı… İnsanlarla ilişkilerinin normal olması onu normal kılmıyordu. Çoğu kez kaybetti özel hayatında. Kaybetmeyi seçmiş gibiydi aslında. Hayatına girenler ondan yakınırlardı. Gerçekten sanıldığı kadar umarsız ve bencil miydi? Öyle olmadığını hissediyordu ama bütün ilişkilerinin ortak finaliydi bu. Tanışma, ısınma ve soğuma… Sütün ocağa konduktan soğumasına kadar olan süre… Süt taşardı, ocak sönerdi ve süt soğurdu. Bu durumun önüne geçemiyordu. Aslında biliyordu bunun kendi hissi ve isteğiyle olduğunu. Karakteri böyleydi ya da ruhunun yamalanamayan bir söküğüydü bu. Karşısındakine bu durumun kendisinden kaynaklandığını hissettirir ve gemi su almaya başlardı. Geminin su almasının hızlanmasını isterdi. Ruhundaki yamalanamayan bir sökük... Her seferinde bu sökük biraz daha genişlerdi.

Dönüp duruyordu şarkı… Üçü kırk yedi geçiyordu. Gecenin en ağır zamanıydı bu saatler. Nine Horses - The Banality of Evil… Çalan buydu. Şarkı yinelendikçe kartopundan çığa dönüşüyordu. Kötülüğün sıradanlığı… Her şey sıradanlaşıyordu ona. Önce merak eder sonra sıradanlaştırırdı. Hayatında sıradanlaşmayan tek şey vardı. Ölüm korkusunu yenemiyordu. Her insan bundan elbette korkardı ama o her gün hissediyor ve yutkunuyordu ölümü. İçerisindeki ağrı ve kaygıları gece olunca kapıyı çalıyordu. Psikolojik destek almak istemezdi. Faydası olmayacağından değil ama bu hissettiklerinin onu ayakta tuttuğunu sanıyordu. Sosyal hayatında gayet eğlenceli ve samimi bir yapısı vardı. Bina sağlamdı ama harcı deniz kumuydu…

Özgeçmişini üç yılda bir yazacaktı. Ama bunu üç yıl bekleyemezdi. O kadar yaşayabileceğini düşünmüyordu. Üç yılda değişmeyen sonraki üç yılda mı değişecekti? Sıkılıyordu yine bunları yazarken ve uzanıyordu yalnızlığının başucuna...