Çorap söküğü deriz ya hayat söküğüdür o aslında. Dikiş tutmayan, yama kabul etmeyen bir sökülmedir. Bir başladı mı alıp başını gitmeyi öğretir insana. Durmaz, durdurulamaz. Mücadele der, koşarsın peşinden. Güç der, tahammül edersin ve bir bakmışsın ki sadece kabul etmişsin. Kabuller, kabullere gebedir.
Bir kez kabullenmeyi bildiysen her kederi kader diye kucaklar bedenin.
Kadınsan eğer saçlarını keserek değiştirirsin derini, erkeksen bağırıp çağırarak. Eğer insansan acı çekmiyormuş gibi davranarak köreltirsin hislerini. Sonra kendini kabul edersin, bu kabulleniş bir büyüyüştür aslında.

Büyürsün yaşına başına bakmadan. Bazen erkendir bunun için bazen geç. Yaptığın son çocukluk olduğunu bilmeden farkına varırsın büyümenin. Yavaş yavaş derler ama saniyeler içinde hissedersin büyüdüğünü.
Yaşına başına bakmadan her yaşta büyüyebilirmiş insan. Her hissediş, bir büyüyüştür aslında.

Büyürsün ve vedalar çıkar karşına. Bir kez veda etmeyi öğrendiysen hayat söküğüdür artık arkası. Doğumlar kadar ölümler tanırsın. Başlarken paldır küldür olan gidişler sessizleşir.
Her vedada eksilirsin.
Okusunlar istersin seni, anlasınlar ve gitmesinler. Duymazlar,
çünkü;
vedalar, vedalara gebedir.



|Merve YILDIRIM
18.07.2022