GECEYLE BEN
YA DA BENLE GECE

Geceye dair istesem bir oturuşta orta hacimli bir kitap yazabilirim. 150 sayfalık. O derece gececi bir insanım, o denli geceyi aydınlık görürüm.

Geceyle hemhâlim daim olur. Uykumdan olur, geceyle yalnızlığı paylaşırım. Geceyle her şeyi masada konuşurum. Geceyle hem yüreğimin ve hem vicdanımın sesini pür dikkat dinlerim. Geceyle sessizliği sabaha götürme gayreti ve inadında olurum.

Bu sevgide bilmiyorum kim daha başat? Gece mi beni tamamlayan heceler silsilesi yoksa ben miyim geceyi an an kucaklayan şaşkın ama dirayetli âşık? Gece mi önümü açan aydınlık günlerin habercisi yoksa ben miyim gecenin kollarından sımsıkı tutan gönüllü kurtarıcı?

Bu minvalde sorular uzar gider. Şimdilik gerek yok. Çünkü gece benim, ben geceyim. İkimiz can yoldaşız. İkimiz birbirimizi tamamlayan, birbirini anlamak isteyen gün toplamıyız. İkimiz birbirine lazım ekmeğiyiz. Birimizin eksikliği diğerinin nice yara içinde debelennmesi demek. Birimizin suskunluğu diğerinin yaşarken yavaş yavaş ölüme doğru koşması demek.

Geceyle arama karanlık demler, şer odaklar ve ön yargılı yargılar sokmam. Geceyle önüme insandan baraj kurmam. Geceyle uyanıklığıma kurnaz fikirler eklemem. Geceyle umuduma sağlıksız düşünceler ileri sürmem.

Nasılsam o şekilde geceyle dertleşirim. Hangi duygudaysam geceye hissimi hemen söylerim. Gece de yapmacık olmaz bana karşı. Gece de her durumunu kalp gözüme gösterir itinayla. Gece de sıkıntılarını ve dertlerini ortaya döker bir çırpıda.

Dedim ya geceyle biz biriz. Yan yana gelir zamana birlikte eşlik ederiz. Can cana durur dünyayı ve insanları doyasıya tartışırız. Kavga etmeden ve küfre başvurmadan beyanlarımızı ifade ederiz.

Varol değerli gece’m.
Unutma, seni her vaktinde çok seviyorum.

✓Meselci