O gün sohbettiğim arkadaşım her zaman ki gibi
yaşamın bir türlü yüzünü dönmediğini ona
gülmediğini anlatıyordu Anlattığı her cümleye defalarca aşinaydım.
Her görüştüğümüz de kendisine güneşe arkanı dönersen güneş arkanı ısıtır, kalbini değil.Sen ısıtmak istediğin yeri göstermezsen, o gördüğü yeri ısıtır derdim.
İster zengin ol, villalarda,ipek çarşaflar da uyu
İster fakir ol, kulübede ağaç bir sedirde uyu.
Uyandıktan sonra sor zengine, uyurken ipek çarşafı hissetmiş mi..?. Ya fakir ağaç sedirin sertliği uykusuna mi işlemiş.Uyuduktan sonra
ne önemi kalıyor bunların sence bu hayatta..?
Zengin beslenirken etle,fakir bir domates bir
ekmekle, sonucuna bakarsanız yaşıyorsunuz
her ikinizde.Zengine verseniz domates ekmeği
ölür kahrından,fakire verseniz etle köfteyi o da
alışık değildir ağır gelir midesine.Biriniz zengin
biriniz fakir her biriniz bir dengesiniz.Ne zengin
fakir gibi çalışabilir, ne fakir zengin gibi kazana
bilir .Yönünü eğer dönmezsen güneşe yüzün hiç gülmez ömrünce.Yani güzel arkadaşım
demem o ki sen bulduğunla mutlu olmayı bileceksin, zenginde olduğunla.Önündeki tabaktan yiyeceksin.Bileceksin ki hepsi bir imtihan.Bileceksin ki herkes aslında birbirinden
hiç bir farkının olmadığını. Bileceksin ki toprağa
düşen bedenleri, toprak hiç bir farklılık göstermeden aldığını .Bu yüzden yüzünü güneşe dön, ve hatta zıpla onu yakala, vakit geçe kalmadan.