Salıncakta sallanıyorum. Saat çok geç, yani sanırım. Zaman kavramımı yitirdim. Karanlık her zamankinden güçlü ve perde misali örtülüyor üzerime. Başımı geriye atıp yukarı bakıyorum. Çok güzel... Salıncak ne zaman ileri doğru atılsa gökyüzüne biraz daha yaklaştığımı hissediyorum. Biraz daha, ve biraz daha. O kadar yükseliyorum ki, yıldızlar teker teker tenime iniyor. Rüya gibi ama bir yandan da her şeyden daha gerçek. Bu his beni yakalıyor. Başka başka yerlere götürüyor. Ve bu kadar. Geri dönüyorum. Ne olduğunu bile bilmeden gerçekliğine inandığımız basit, değersiz hayatlarımıza geri dönüyorum. Hayat saçlarımın ve ayaklarımın ucu arasında olup bitenlerden ibaretken daha fazlasını istiyorum. Her seferinde bu bencilce isteğim reddediliyor ve ben yine yıldızlara çıkıyorum. Kendimi ait hissedebildiğim tek yere.
Gökçen