Erzurum Otobüs terminalinde yuvaya dönüş için dakikalar sayarken oturdum banka..Hasretin biri başlarken diğeri bitecekti saatler sonra.Gözlerim hüzünle dolarken kalbim heyecanla çarpıyordu..

Valizimi kimseyi rahatsız etmesin diye ayaklarımın arasına almıştım.Derin bir sessizlik içinde otobüsün gelmesini beklerken dalmış olacağım ki..yaşlı bir delikanlının roket atar gibi sıraladığı neneee!..neneeee!...neneee!..diye seslenişiyle zamana döndüm.Kendine baktığımı görünce ’birini mi bekliyorsun ?..dedi.Evet mukabilinde kafamı salladım.Terminalde beklenen ne olabilirdi ki..Jet hızıyla geçiyordu aklımdan gözlerim boş boş bakarken..Bu otobüs olabilirdi..Taksi olabilirdi..Şehri bilmiyorsan seni karşılayacak bir arkadaş ya ta tur rehberi olabilirdi..Daha da vardır elbet ,ilk aklıma gelenlerdi bunlar..Bu samimi seslenen ihtiyar delikanlı ise; bir tanıdık olabilirdi..Karşılaması gereken bir yolcusu olan mihmandar olabilirdi..Aynı istikamete gidecek olan bir yolcu olabilirdi.Seçenek çok..

Ben sadece seslenişin üstünde duracağım.’’Nene’’ Erzurum’da bir saygı , bir değer veriş seslenişidir.. Nene Hatun’dan hareketle varın bir düşünün.Evladını beşikte bırakıp Vatanı için cepheye koşan bir anne..Nene...Ata’ya destek veren..Bundan daha şerefli bir sesleniş olabilir miydi bir kadına..Hele de yakinen tanımadığın bir kadına..Bu ne soylu bir davranıştı Allah’ım..

Gözlerim nemli gelecek olan otobüsün yoluna bakarken ne kadar şanslı bir insan olduğumu düşündüm.Türk’tüm...Müslümandım..Türkiye’de yaşıyordum...Ve şehit torunuydum.Güzel ülkemin bana ihtiyacı olan yerlerde çalışmakla gurur duyuyordum.Kaç yaşınızda olursanız olun bu sevda bitmez..İnanın bu sevda bitmez...

Emine Balı Oğuz.