KEDİ HİKAYELERİ-12
KARAMEL’E VEDA YA DA YOL ARKADAŞIM KARAMEL


Ne hayaller kurmuştum ikimizin üzerine? Beraber yaşlanacaktık, belki ölüşümüzde aynı anda olacaktı. O uğursuz 16 Mayıs sabahı, hadi KARAMEL işe gidiyoruz diye konuşmam sana son hitap edişimmiş. Bana ilk defa kazık atışını af edemiyorum. Birden ortadan kayboluşun, yüreğimde öyle bir boşluk bıraktı ki, kimse hiçbir kedi dolduramaz. Ama ben hala her gece bir gün geleceğin umuduyla tabağına ıslak mamanı koyuyorum.
Sen KARAMEL mahallemin efsane kedisi olmuştun ya, şimdi işle giderken beni gören ortağın nerede diye soruyor. Bilemezler ki, her soruşlarında, yüreğime bir bıçak saplanıyor. Gözlerimden akmayan gözyaşlarımla ağlıyorum. Hemen aklıma geçmişten yaşadığımız günlerin hayali geliyor. Bebeklerinin bile ebeliğini ben yapmıştım. İyi ki yapmışım. Masada yemeğimi yerken, her defasında karşımda sen vardın ve masayı toplayıncaya kadar, gözlerini bana dikip bakardın. Şimdi ise, gece gece uyuduğun sandalyedeki yerine Sütlaç kondu. İyi bol bol resimlerini çekmişim kendimi onlarla bir parçada olsa teselli edeceğim. ALLAH rızası için bir yerlerde yaşıyorsan, dön arkadaşım. Seninle tamı tamına 7 yıl geçirdik. 2 aylık bir bebe olarak gelmiştin bana. Şimdi orta yaşlı bir KARAMEL olarak dön bana. Yanımda olmasan da seni hiç unutmayacağım. Sen, can dostum, her nerede yaşıyorsan ikimiz için yaşa. Bütün güzellikler senin olsun yol arkadaşım KARAMEL.


18052022*ÇARŞAMBA
Tuğrul Ahmet Pekel