Karınca sürüsünün ortasında kalmıştı çocuk...Et yiyen karıncaları geride bırakmıştı ...Her biri jilet keskinliğinde jocaman ağızlı et yiyen karıncalar ...Bir hayli yormuştu onu karanlık ormanın derinliğinde... Kayboluşunun kaçıncı yılıydı o da bilmiyordu...Umrunda da değildi artık...
Şimdi zararsız karınca sürüsünün ortasındaydı incitmeden geçmeye çalışıyordu onları...
Biraz parmak uçlarında yürüyerek tenhalara basarak geçti onları da , en dikkatli şekliyle...
Yolu uzun muydu menziline onu da bilmiyordu ama yürüyordu hiç durmadan,kendine yakışan şekilde,yaradılış fıtratından olabildiğince taviz vermeden,herkesin göç ettiği o soğuk geçide varmak vardığında duygular biriktirmişti yazmadığı söylemediği ama can kafesinde biriktirdiği ...
Hissediyordu hava değişimini serinliğini üşyordu elleri ayakları...Can havli ile kar beyazı ortünün altına bıraktı son anda tüm duyguları ... Git gide örttü kar çoçuğun üstünü ...Öyle masum öyle sessiz ...