Hayat bir yolculuktur aslında ne kadar gitsen de bir ucunu göremediğin o yolculuk işte peki kast edilen bizim bildiğimiz yol mudur? Tabiki de değil yolculuktan maksadım; kimisi bilinmezliğe, kimisi sevdiklerine, kimisi pişmanlıklarına, kimisi ise hayallerine... Bunlar insanın zihnine ve kalbine mühürlenen yolculuklardır. Ama bunların arkasında doğurduğu sebepler nasıl izah edilir onu hiç bilmiyorum. Dilim gerekeni aşikar etse de yüreğim de beliren karmaşıklığı tahmin bile edilemez ama dilim döndüğünce anlatıyım o vakit; insan özgürdür her ne de olsa isteneni istenilmeyeni yapmaya. Gerektiğinde mecbursa da sonuçlarına katlanmakta kişiye düşüyor aslında. Önüne bir engel çıkmadığı sürece onu yapmaktan geri durmaz zaten bilse ondan uzak durur adım dahi atmaz işte.

Bu sebepten ötürü hayatım hep yolculukla geçti ordan oraya gitmekle ve çaresizliğe boyun eğmekle geçti bir otobüsün camından el sallamak ve de onun açtığı yaraları sarmakla geçti. Belki de anlamak istemiyordum ama şunu çok iyi bildim ki hiç bana göre değildi vedalar, ayrılıklar... Şairin de dediği gibi zamansızdır ayrılıklar sonuçta işte bizi de o zamanın belli olmayan vakitleri tüketti ömrümüzü yeri geldiği zaman bir saniyenin bile geçmediği hatta geçsin diye türlü türlü kendini şekilden şekle sokmaya çalıştığın o zamanlardı bizi bizden alan...