Köyde hayat bi başkadır.
Köyde hayat gül kokusu!
Köyde hayat ne güzeldir.
Bir başka dır gül kokusu!

Köyde doğan, köyde büyüyen, umutları yitik yaşantısı bomboş sevmeyi, sevilmeyi unutmuş, tarlada, bağda, bahçelerde ırgat gibi çalışan fakirler ordusu.

Nice nice mazlum, masum insanlar horlanıyor, hor görülüp, itilipkakılıyor küfre ve hakarete katlanıyorlar. Bunca eza, cefa hepsi niçin? Bu tahammül, o sabır niye?. Niye olacak, insanların uğrarşı bir lokma ekmek için.

Köyde doğup köyde büyüyen garibanların, sert meltem dövmüş yüzünü, çatlak çatlak dudakları, toprak kokar, gübre kokar elleri, hiç bitmez gönüllerinde yıllanmış hasreti, özlemleri. Üstünde yamalı elbise, ayağına da kuru çarık, bu ahvalinle, zalimler hiç hoş görmüyor, dışlıyorlar seni.

Dağ, dere, tepeden başka, rıhtımı, sahili, kordon boyunu, boğaz içini bilmez ayakların. Senin alın yazın, Anadolu da yaşamak mı? Bu sefalet senin bahtın mı? Kaderin mi?.. İşte buna kader diyorlar, bu kader değil ki, çok acıklı hikaye bu.

Köylü garibanım, şehir hayatına özenti duyarsın değil mi? Şehirle senin yaşantında ayrım var, ayrım. Şehirdeki o sosyetikler mi seni sevecek? Onlar mı senin kahrını çekecek? Boşu boşun hiç hayal kurma kardeşim. Köyde, senin kahrını çekecek, elleri nasır bağlamış Fadime’n var Fadime’n. Dağların da ve de ovaların da kekik kokan, köyün var senin köyün.

Nedir ki, şu şehir hayatı? Kirli havası, karışık trafiği, tanıdık yok! komşu yok! Rabıta yok! Zabıta yok! Candan, gönülden, dost ve arkadaş yok! Hayat zalimlerin elinde, hayat esir olur güzel kadın dilinde, hayt kuruşundur bir katilin belinde!..

NAZIM TAŞTAN