Ruh halim perişan, duygularım karmaşık, kalbim.. Kalbim ise yaralı. Heyecanlanarak yaptığım hiçbir şeyden hâz almaz oldum. Zaman benden her şeyi aldı, oysa ki zaman iyileştirirdi. O da bana kıydı, o da beni istemedi. Umutlarım yeşermek yerine tek tek sokuyorlar, böyle mi devam edecek? Yoksa umut kapısıda mı beni terk edecek, senin gibi. Duygularım yine mi senden mahrum kalacak? Parıldayan gözlerimin yerini solgun gözler aldı. Zamanla düşüncelerim daha da karışıyor. Beynim de kargaşa, kalbim de yangın var. Bu gece pencereme gelip, saçımı okşar mısın? Ömrümce istediğim şeyi bu gece yapar mısın? Benim hiç saçım okşanmadı, kimse benliğimi hiç sevmedi, hep nefret duygusu ile bakıldı sönük gözlerime. Zaten en çok sevmesi gereken sendin, senin sevgini başkalarından beklemem çok aptalca değil mi? Ama sen, sen gel bu gece okşa kırık saçlarımı. Olur mu? Ne olur, ne olur kabul et. Bu gece buna çok ihtiyacım var. Gündüzlerimi kararttığın gibi bu gece de gecemi aydınlat olmaz mı?