103 - ÖZÜNE DÖN İSTANBUL - DENİZİN KENTİNİ YAKTIM

KİTAP TEMİN ADRESİ:
Şerikan KARA - 0 536 275 90 15
1 SEMİRAY
2 DEFİNE
3 SEVDA
4 AYNA

DENİZİN KENTİNİ YAKTIM

Denizin kentini yaktım
Vızıldayıp duran kafamın ortasında
Denizin kentini yaktım
Hurma şırıltılarıyla

Denizin kentini yaktım
Beni çocukluğumdan koparan
Denizin kentini yaktım
Bir kent kadın kabuklarından

Denizin kentini yaktım
Miras kalmış bir alevle
Denizin kentini yaktım
Veli ağaçlarla kalbi atan mermerle

Tanrıyı anarak kalbi atan
Cami sütunları boğdu
Sararmış gözyaşlarıyla
Kararmış denizin kentini

İstanbul ey sevgili şehir
Dön dön karadan gelen sesime
Son veren zaman yatırında
Denizden getirilen biçimine

Sezai KARAKOÇ

ÖZÜNE DÖN İSTANBUL

Şu işkenceye dönüşen şehrin gürültüsünü, şadırvanların şırıltısıyla bastırmaya çalışıyorum. Camilerin koyu gölgeli avlularında huzur buluyorum.

Bu kentte geçtim çocukluk dönemimden gençlik dönemime. O zamanlar çocuklar mutluydu, kadınlar kadın gibi kadın… Şimdilerde kabukları kalmış, özleri uçup gitmiş.

Atalarımızdan miras kalan şehri koruyamadık. Hâlâ ağaçlar huşu içinde sallana sallana zikirlerine devam ediyor olsalar da betonlaşan metropolün hali içler acısı! Mermer mezarlarla tıklım tıklım dolu karman çorman bir mezarlığa benziyor.

Batı rüzgârlarının tozula isiyle kirlenen talihsiz deniz kentinin yüzü gün geçtikçe kararıyor. Tevhidi haykıran, asırlık cami sütunları için için ağlıyor. Ilık ılık akıyor gözyaşları, buz tutan yanaklarından.

Düş güzeli İstanbul! Sevdiğim şehir! Vazgeç artık modernleşme özentisinden! Kurtar kendini batının pençesinden! Karadan esen ulvi rüzgâra dön yüzünü. Tertemiz Anadolu’nun rengine boyan. Bırak o Avrupai havaları! Özüne dön!

Onur BİLGE