Bu gün Facebook üzerinden değerli bir arkadaşımla güven üzerine sohbet ederek bu konu üzerinde farklı farklı düşünmüş olmamıza rağmen, ben, güvenme konusunda her zaman ki sadeliğimi koruyarak ve çocukca bir naiflikle herkese güvendiğimi ve de güveneceğimi bir kez daha hem kendime hem de bu arkadaşıma karşı teyit ettirerek güvenmenin insan yaşamının bir parçası olduğu kanaatimce dogrulamaya çalıştım. Benim tezim, güvenmenin de güvensizlik gibi insanın kendi iç dinamiklerinden ve tecrübelerinden kazandığı bilgi ve birikimi sonucu çevresine karşı duyarlı bir incelikle ve anlayışla var olma gerçeğinin kabullenişi olarak tanımlıyorum ben güveni.

İnsan güvenmelidir; çevresine, arkadaşlarına, komşularına, dostlarına, dost olmadıklarına, … Güvenmelidir çocuk saflığında, ince bir ruhla, ruhu bütünleyen nezaketle, güvenmeldir bütün medeniyetlerin medeniyeti adına. Çünkü güvensiz insanlar korkak ve şüpheci olurlar, sürekli kendilerini sterilize ederek izole bir yaşam sürmeyi denerler ve ruh sağlıkları sorunludur bu insanların.

Ben, herkese, sayfamda olup bu yazıyı okuyanlara, okumayanlara, beni kıranlara, bana küsenlere, darılanlara, güveniyorum incittiklerimede, incidiklerimede, güveniyorum caddice, içten, samimi bir iyi niyetle! Güveniyorum, dağın bulutlara güvendiği gibi! Herkese, ama herkese. Çünkü güvenmek cesaret, cesaretli bir yürek ve yanılmayı göze almak uğruna bir yaşam biçimini insanın kendi özüyle bütünleştirmesidir! Güvenmek etkili bir silahtır insanın kendine verdiği sözler adına. Aşağıdaki şiiri sayfa dostlarıma ve beni arkadaş bilen herkese samimi bir güvenle armağan ediyorum Pazar günü hürmetiyle!

Çünkü birisini yanıltanlar, aldatanlar, güvensizlik yaratanlar mutalaka, er veya geç kendi yanılgılarını kavrayarak gereçeğe ulaşacaklardır. En cahil insandan, en bilgili alime akadar bütün insanlar her işe güvenerek başlarlar. Güvensizlik bütün hayal kırıklıklarına rağmen sığınacağımız tek gerçek gönül kütüphanesidir ve o olacaktır her işe yön veren.

Ve güveniyorum sizlere sonsuz bir saygı ve sevgi adına! Nedensiz, sorgusuz, beklentisiz, beğenisiz bir iyi niyetle! Güveniyorum, beni kendi gibi bilenlere, bana kin bileyenlere, sevenlere, sayanlara, nefret edenlere, dostca el uzatanlara, elleriyle dostluğumu kavrayanlara, gözleriyle kötü görmeyi unutanlara, önyargısız ve amansız bir iyi niyetle, güveniyorum, dostca, ama dostca! Dost kalın dost olun ve dostca sevin ve sayın. Yoksa sevilmezsiniz, sayılmazsınız ve güvenilmezsiniz!


Güvenirim ben,
Çünkü sıradan biriyim
Güvenirim herkese
Ciddice!
Bin defa kazık yesemde
Bazen soruyor dostlar,
Neden bu böyle diye?
Cevabım açık ve sade
Gizlilik ve kin yok
Benim içimde
Güvenirim ben,
Güvenirim bir çocuk gibi herkese
Bin defa kazık yesemde
Şüpheyle yaşayamaz insan bir ömürü
Sistemden kaynaklanır bu pis sömürü
Güvenirim ben,
Güvenirim herkese
… hüzünle, melankoliyle, kederle
“Yıkılıp gideceğim”
Öyle de böyle de!
Bırkaç eşya, bir kaç kitap
Kalacak benden geriye …
Ve alıp götürüp küllerimi
Dökecekler bir nehire
Güvenirim, güveniyorum,
Güveneceğim herkese
Bin defa naifce kazık yesemde
Hiç bir şeyim kalmayıp tükensede
Hatta yoksullktan ve açlıktan ölsemde
Direneceğim yaşamak için
Sarsılmaz bir dirençle …
Gitse de bütün beklentilerim güme

Sosyolog ve Pedagog H. Hüseyin Arslan - 30.10.2021