Evet, o güzel kadını, güzel insanı kaybedeli çok uzun zaman oldu... Güldüğü zaman öyle içten gülerdi ki yüzünde güller açardı adeta... En az annem kadar içten, en az annem kadar sevgi dolu, en az annem kadar cana yakın bir insandı, benim anneannemdi O, Mihrizat Hanım... Ne kadar uzun zaman oldu aramızdan ayrılalı, ama bu torunun unutmadı işte seni... Şunları karalarken bile azıcık gözlerim nemlendi...

Ortaokula gidiyorken hafta sonları anneanneme gidiyoruz dendi mi benim yüreğim adeta coşku dolar pır pır eder, yerinden çıkacakmış gibi olurdu... Rahmetli dedemi de tabi ki çok severdim, ama onu da erken kaybettik. On iki yaşındaydım, son bir kere hastanede görmek nasip olmuştu, o da, sevgili tonton dedemde benim unutulmazlarımdandır tabi ki... Ona da rahmet diliyorum... Şimdi onun soyadını mütevazı firmamızda yaşatıyoruz...

Aşağı Ayrancı da otururlardı. Cumartesi günü damladık mı, mutlaka buzdolabında Uludağ gazozu ve de patates kızartması olurdu. Bilirdi benim ve kardeşimin çocuk kalbimizden geçenleri adeta... Kapıda sarılır, elini öper doğru mutfağa çevirirdik yönümüzü...

Namazını genelde oturarak kılardı. Televizyonları ve basını sıkı bir şekilde takip eder fırsat buldukça da gazete okumayı ihmal etmezdi. Yemek konusunda ise eli çok hafifti desem zaten ne kadar maharetli olduğunu tahmin edersiniz...

Bayram günleri gelip çatınca namazdan çıkıp ilk önce O’na giderdik üç kuşak, babam, bizler ve bizim çocuklar. Bazen isimleri karıştırır, bana Özer der, ’’Dayımın ismi’’ başkasına başka isimle hitap eder, hep beraber gülerdik.

Anneannem tarafından ilk torundum ben. İshak Dedem koymuş benim ismimi, ne iyi etmiş. Dedem öldüğü zaman anneannem her sene ölüm yıldönümünde dedemin ruhu için mevlit okuttu. Güzel bir şekilde andık dedemi. Bayramlarda da çoğu zaman Karşıyaka Mezarlığına ben götürürdüm. Ne güzel insanlardınız siz, hiç kırmadınız bizleri... Ben unutur muyum bunları. Bitirirken yine gözlerim nemlendi... Ruhunuz şad mekanınız cennettir inşallah...