Yalnızlığı mı giyindin, Almera?
Düş öbeklerinde saklı seyyah bir acıydın oysa sen ve sevgilerin göz bebeği özlemle büyürken…
Derken yitip gittin aşkın büyüsünde ve buğusunda sönen şafaktın her şafağım attığında şakağıma dayalı hüznün sonlanmayan ç/ağrısı.
Akasyalarda açtın.
Aşkın ateşinde söndün ve sustun.
Küpeştesinde göğün sözcüklerle avunduğum ve savrulduğum tarafınca…
Ah, hangi rüzgârın çığlığıydın, sevgili kuş’ um?
Bir hazandı özlediğim bir de sen.
Sonunda kavuştuk ya.
Günbegün yanan bir ateş zemherilerde tüten o duman…
Ah, Almera sense bir kardelen.
Sancılıydı gün doğumu gecede ekili yarınların tohumu.
Mavidendi gülüşlerin ve muhtırası yeni günlerin hasretle çınladığı kulaklarımın son hatırası:
Elbet kulağıma çalınan o son fısıltı.
Ayyuka çıkansa sönen feri gözlerimdeki yıldızın.
Ama bitmezdi o ışık sönse de vardı devamı:
Hem umuttu ektiğim.
Hem de ölüm gibi son bulmasını dilediğim bu bitimsiz acı ve hasret.
Seni sana uzak kılansa aheste varlığı bilinmezin ve kulaç attığım bir deniz belki de içinde kaybolacağım o dehliz.
Karaydı gözlerin, Almera.
Karada saklı bir denizdi hasretim.
Devasa rahmeti evrenin.
Ruhumdaki teyakkuz.
Öfkemse dinmedi çünkü gitmiştin.
Üzerinden asırlar geçse de sen henüz açmamış gencecik bir çiçektin.
Geçkin yollar, Almera.
Geçkin ruhlar.
Neşreden zaman ve devran.
Nakşı özlemin.
Heba olansa ömrün kaldırma kuvveti ne de olsa kurşundan ağırdı acım ve öncemde saklı öznen bense sonraya beklediğim bir buluşmayı erteledikçe mevsim…
Kuş gibi göçüp gittin her fasılada emanet ettiğimdin Rabbime ve kuş tüyü hafifliğinde vicdanımın aslında sen en ağır imtihanımdın, Almera.
Al yanaklarında sabahın.
Turuncu şapkasında güneşin.
Şahikanın omzunda.
Rüzgârın hızında.
Erişemediğimse sen.
Eremediğimse son.
Zincirlerimle kuşandığım ve kuşatıldığım bir kaleydi belki de yüreğimin fethedildiği ve iki yakası bir araya gelmeyen sevdalı şehir gibi.
Rumeli Feneri.
Anadolu’nun göçebe ruhu.
Bir şehirdin sen, Almera ve bir şiirden çok fazlası.
Layık olduğunsa en nadide kuşak elbet göğün sarkacı iken bulutlar beline dolanan ebemkuşağı.
Bir açtım ki gözlerimi…
Alametifarikası elbet dünyanın da sekizinci harikası…
Özlemle yâd ettiğim ve kollarında hiçliğin gölgesinde dahi huzur bulduğum sadece sendin, Almera ve senden arda kalan bir şiirin sarmalında ihya edilesi yüreğimdeki ilk ve son ziyaretçi.
Göçebe ruhum konarken bir daldan diğerine ve işte sendin ayaklarımı yerden kesen ve ruhuma damlayan rahmetin ta kendisi seni özlemek bile güzeldi, Almera…