Yıllarca halkımız tarafından benimsenmiş, toplumumuzun düşüncesine, yaşantısına, aldığı kararlara ve dahi uyguladığı kurallara kadar sirayet etmiş bir söz öbeği "el âlem ne der?"

Bizim hakkımızda her şeye hakim gizli bir güç, silahsız örgüt, zorba bir yapılanma… Pırıl pırıl parlayan başarı öykümüzün önünü kara bulutlarla kaplı trajedi senaryosuyla boyayacak denli hayal gücü kuvvetli senaristler... Toplum dayatmasının kalıplaşmış bu hali yaşamımızın her alanında o kadar bizimle ki: ne giyeceğimize, nasıl davranacağımıza, hobilerimize varıncaya değin hemen her koşulda görüşlerini önemsediğimiz karar mercii olmakla birlikte haklarında bildiğimiz tek şey ise onların her hususta bilgi sahibi ve her duruma uygun bir fikirlerinin var olduğundan ibarettir. Eylemde sınıfta kalmaları konuşmaktan başka meziyetlerinin olmadığının en açık göstergesi değil midir?


Farkında mıyız? Bilmiyorum… Fakat hayatımızın inişli çıkışlı yollarında elinde kahvesiyle dibe vuruşumuzu yorumlayan, zirveye tırmandığımız zamanlarda kamçıyla sırtımızdan vuran, işiyle değil kişiyle uğraşmayı kendine amaç edinen, empati duygusundan yoksun bir grubun bizi yönetmesine gönülsüz gönüllüleriz aslında.


Her ne kadar özgürlük nidaları atsak da su götürmez bir gerçek var ki, iplerimiz: yapıcı tek bir eylem göstermeyen, insanı ruhen tahrip eden, duygularını sayısız kere astıran, yeryüzü ile yerin dibi arasında çıkmaza sürükleyen, bilinç altımızda putlaştırdığımız acımasız jürinin iki dudağının arasında...


Bizler kimsenin pusulasıyla yaşantımıza yön vermek zorunda olmadığımızın ve yine hayatımız üzerinde söz hakkına sahip esas kişinin biz olduğumuzun, sorumlusu olduğumuz her olayın sonuçlarını yalnız başımıza göğüslediğimizin şuuruna ulaştığımız takdirde özgün bireyler olmayı başarabiliriz. Aksi halde hayatı başkaları tarafından şekillendirilmiş, basmakalıp bir hikayeden ileri gidemeyiz. Yetmezmiş gibi ahirette hesap vermeyeceğimiz insanlara karşı dünyada hesap verme endişesi taşıyarak koca bir ömrü ziyan etmekle kalırız. Allah hepimizin kaderini ayrı ayrı yazmışken sanırım hiç birimiz hikâyemizi başkasına yazdırmak istemeyiz öyle değil mi?