Al hayatı al, kucakla sar sarmala kardeşim
acısıyla tatlısıyla. Yaşayan vardır elbet ben gibi daha küçücük bir çocukken babasızlığın verdiği derin acıyı. Zaman zaman acılar sinemi sarıp içimi acıtsa da ben yine de sımsıkı sarıldım yaşamaya.


Annem hem ana hem baba oldu bize. Dört çocuğundan en çok ben benzermişim babama. Sana baktıkça onu hatırlarım der. İçler acısıydı babamın ölümü bir kömür madeninde vermiş son nefesini. Göçük altında kalmış babam.
Hayal meyal hatırlarım babamı, kömürde çalışırdı ama tertemiz gelirdi eve. Bembeyazdı elleri .Ve o elleri hiç boş gelmezdi eve. Dolu dolu poşetler.. Bir gün karpuz almış hatırlıyorum da. Dedi ki karpuzu yedikten sonra çekirdeklerini çöpe atmayın. Onlar canlı içinde hayat var.Gömün toprağa. Toprak besler büyütür içinden kocaman bir dünya çıkar.Bize nasip olmasa da bir kuş gelir bir karınca doyurur karnını derdi. Elini karpuzun etrafında gezdirirken.
Hep umut doluydu babam bizi de öyle yetiştirmeye çalıştı. Yaşasaydı eğer gerçekten idolüm olurdu.
Bazen aynaya bakıyorum ve babamın siyah beyaz resimlerine gurur duydum hep babamla. Çok fazla anımız olmasa da onunla benim, yediğim karpuzun ve diğer meyvelerin çekirdeklerini hiçbir zaman çöpe atmamayı öğrendim.

Bir gün vişne almıştı annem reçel yapacaktı. Onun çekirdeklerinden ekmiştim arka bahçeye. Bir kaç sene sonra büyüdü koca ağaç oldu. Vişneleri küçük olsa da tadı damakta kalan hoş bir aroması vardı.

Şimdi yine vişneler olmaya başladı ağaçta. Topladık annemle birlikte. Annem komposto yaptı. Şişeleyip dağıttık konu komşuya. Allah hayrımızı kabul etsin. Babama gani gani rahmet olsun.

Engin can