Çocukken alığı her harçlığı pembe kumbarasında biriktiren, büyüyünce tüm parasına pamuk şeker alan, tüm birikiminin, elinden kayan pamuk şekerlerinin yağmur suyunda eriyişini elemle izleyen çocuk kalmış ruhumla seyrettim içimdeki sevginin yok oluşunu...

Oysa ne emekle biriktirmiştim. İlmik ilmik işlemiş, her ayrıntısını gözyaşlarımla süslemiş, anne dualarıyla muhafaza etmiştim. Çocukluğum, çocuk kalbimin en saf duygularının yok oluşunu sessiz dehşetle izledi kapı ardından. Korkudan parmak uçlarında dönerken ondan hayatını çalan benden hesap soramadı, içine attı ve sessiz sedasız nahif tatlı çocuksu bir tebessümle baktı bana. Bu son bakışıydı kalbime mızrakla kazınan. Sitem doluydu gözleri. Sitemkar ama gururlu. Üzgün ama sessiz. Benden daha güçlü, yeniden başlamaya hazır. Bana, hatalarıma, yalnız bırakmalarıma rağmen... Ah Çocuk... Affet beni. Hayallerini yıktım. Seni karanlık kuytu kuyulara attım. Seni Sensiz, seni bensiz, seni çaresiz bıraktım. Affet beni...

Senden öğreneceğim çok şey var...