Ne düşünüyorum? Hiç bir şey düşünmüyor, geçen senelerde ki hatırladıklarımdan yaşadıklarımdan yazmak istiyorum.
Yetmiş yedili, seksen arası yıllarda okurken, o yıllarda okullara girmek okumak zordu.Bizler o yıllarda kimilarinin savaşması gerektiğini düşünerek okuması gerekenleri rahatça okullara girmeleri için savaşmak zorunluluğunda savunmak kollamak zorunda kaldık.Bizler kafamızın çalışmadığından veya aptal olduğumuzdan değil diğerlerinin savamaşayacağını anladığımız içindir.Bu görev bize düşmüştü.
Birilerimiz okullara gitmeli okumalı birilerimiz savaşmalı idi.
Bizler savaşçı olarak davamıza hizmet ettik. Savaşmak bizelere taş medreselilere Yusufiyelilere düşmüştü.
Kimimiz hayatlarını kaybetti. Kimimiz geleceğini kimimiz hayellerini kaybetti.
Şimdiki bu zaman diliminde yine tekerrür oldu. okuyanlar bulundukları makam veya oturdukları koltuklardan konuşmalı konuşamıyorlar konuşmuyorlar savaşmayı zaten beceremiyorlar.
O zaman edep! Oldukları yerleri hakkını vereceklere hak edenlere bırakmalılar.
Çünkü ;
Her Ülkücü yetişen nefer bir lider vasfında, her lider ise bir nefer konumunda yetişmiştir.
Artık edep demekten başka bir şey denemez.

Saygı ve sevgilerimle.

NE MUTLU TÜRK’ÜM DİYENE.



_---------------------------------(pitik)