Ruhumuzu Engin Denizlere Bırakmak

Bazen cam kırıkları yüreğinize batıp acıtsa da sünger çekmek ister yüreğinizde ki merhamet duygusu.. İşte o anlar da gözleriniz buğulansa da yutkunmak isteyip yutkunamasanız da boğazınız düğüm düğüm olsa da ruhunuzu ýüreğinizden gelip dudaklarda biten gülümsemenin huzuru kaplar..

İnsan olmanın en büyük erdemi cam kirikkarina sebep olanları affetmekten geçse gerek... Affedince ne kadar güzel olur hayat. Herseyden önce kendini affetmiş olursun. Gönlünde baharlar açar.. Ruhun özgürlük naraları atar! Kaybolursun mutluluk deryasin da. Omuzlarımızdan tonlarca yük kalkmış gibi kendinizi hafif hissedersiniz. Zaten öyle de olmaz mi?

Düşünsenize her gün surat asık, kızgın, öfkelisiniz; çekilmez olurdu hayat herhalde. Hersey üstünüze üstünüze gelirdi. Kendi kendinize hayatı zehretmek bu olsa gerek.. Halbuki ki hayatı kendimize zehredecek kadar uzun değil. Bulunduğumuz gelip geçici handa yarına bile çıkacağımız meçhul iken!

Gelin bugün önce kendimiz için sonra da insanlık için bir şey yapalım. İçimizde ne kadar öfkelendigimiz, kırıldığımız... ne varsa, kim varsa hepsini affedelim. Sonrada kendimize bir kahve yapıp ruhumuzu engin denizlerin serinliğine bırakalım...

17.05.2021 Ankara P.ÇETİN