Havuzun kenarındaki akşam sefalarından, ayrılığın kokusu yayılıyordu bu akşam. Biraz hüzünle pişirdiği yemekleri taşıyordu kadın, masaya tek tek. Barbunya pilaki, zeytinyağlı pırasa, (sevmezdi adam ama) kabak kızartması masada yerlerini alıyordu.

Hüznüne dalgın, ayrılığa kırgın; donatırken masayı kadın, mutfak kapısının eşiğinde onu izliyordu adam, mahzun. Giden mahzun-kalan kırgın, kalan mahzun-giden kırgın, suçlusu yoktu ki bu gidişin. Ay şahitti, yıldızlar şahitti, bahçeyi aydınlatan sokak lambası, sokaktaki çomar, sedirdeki tekir kedi şahitti. Zamanın dışında, suçlusu yoktu gidişin. Zaman ve keşkeler…

Kadın ocağa koştu telaşla; tavada pişen balık mıydı, ciğer miydi, sahi pişen neydi? Önemi var mıydı pişen yemeğin? Sedirli evin bahçesinde; ayrılık vardıysa bu akşam, ayrılık vakti geldiyse ve bahçe kapısı, gidenin ardından kapanacaksa… Gidenin ardından bahçede kocaman bir özlem kalacaksa bu akşam, pişen yemeğin önemi var mıydı?

“Özlerim!” diyordu durup durup adam, yeşil gözlerinde hüznün bin bir tonuyla bakarken. "Özlerim ki seni ben, çok özlerim!" Her seferinde sustu kadın; sustu, içinde coşan çağlayandan akan her kelimeyi yuttu içine, yeniden. Yutkundu sürekli; kelimeler dizildi boğazına boğum boğum, göz yaşları içe aktı.

Masanın altında tekir kedi, sürtündü adamın bacaklarına, huysuzca. Yemekte, tıkandı kadının boğazına lokmalar (yok, hüzne bulanmış kelimeler), sıkça. Havuzda bir kurbağa vırakladı, ağustos böceği “sus!” dedi ona, "sus şimdi sessizlik zamanı. Sus ve ayrılığın sesini duy!"

Sen de duydun mu ayrılığın sesini, aldın mı ayrılığın kokusunu?

"Özlerim!" dedi adam, "Ben çok özlerim!"

Kadın; adam gittikten sonra, sanki adam ona yıllardır başka hiçbir cümle kurmamış gibi, sanki hep aynı cümleyi tekrarlarmış gibi, aynı cümleyi duydu kulaklarında.
"Özlerim ki seni ben, çok özlerim!"

Oysa özlemek için gitmesi gerekmiyordu adamın! Gideceğini bilmek bile özlemeye yetiyordu. Bunu zamanla öğrendi ama hiçbir şey demedi adama kadın. Sadece sustu...