1
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
654
Okunma
Bir ağaç döker yapraklarını soğuğa merhetsiz kışa rağmen kol kanat gerer gövdesine dallarıyla. Dolu vurur ayaz vurur belki kırılır incinir belki canı yanar lakin korur gövdesini kış bitene kadar. Ve sonra ne mi olur? Ilkbahar gelir kırılan dökülen yerden yeniden filizlenir dalları bilir ki gövdesidir ona hayat veren gövdesini korumanın mükafatı olarak yeşillenir güzelleşir kışa inat çalı gibi olan dalları.
Annelerimiz Babalarımız bizim gövdemiz dedelerimiz ninelerimiz bizim köklerimiz biz ise o kuru dal parçası çocuklarımız ise filizlenen yeşil yapraklarımızdır. Bu yüzden iyi bilmelidir nereden geldiğini insan, herşeyin kıymetini ne kadar korursanız köklerinizi ne kadar severseniz o kadar yeşil açar yapraklarınız.
Cevap Yaz