Düşecekken tutunacağın bir el, sendelediğinde yaslanacağın bir omuz, fırtınalarda sığınacağın bir liman, bir sıcak sine olsun umudun. Yüreğini kaynatsın yüreğinin üstüne. Gözü gözünde, eli elinde, teni teninde ve canı canında, özlenen, sevilen, varlığından sonsuz haz duyulan, bir düşünenin olmalı hayatta.

Yoksa…..
Beyhude yaşanır günler. Merak olmaz yeni bir günün getireceklerine dair. Uzatıp başını bakmazsın sokağa, kim geçiyor kapının önünden diyerek. Bulut mu var havada, yer gök mü yarılacak. Gök gürültüsü ve yağmurdan deryaya mı dönüşecek dünya diye bir endişen de bulunmaz. Çiçeklerle bezeli dal, bülbüle gül hediye ederek, bahar mı gelecek bir yerlere diye bir telaşın da olmayacak mutlaka.

Toprağa can, yaprağa kan taşıyacak da bana ne bundan desen de bir şeyleri, biri/leri/ni özlerken derinden, bir iç çekişi ile kıracaksın belki de göğüs kafesindeki kemiklerin tümünü, hiç kimse farkına bile varmadan.

Boşluğa akıp giden hüzünbaz bakışların batarken içine, çekeceksin kalın perdeleri yeniden. Keseceksin alakanı dünyadan, soyutlayacaksın kendini, kendi heveslerinden bile

Kendinle baş başa yalnızlığında, bir başka burkulacak yüreğin. Dağa taşa sığmayacak düşüncelerinin cümlesi. Bedenin yüreğine, yaşadığın çevre dar gelecek bedenine. İçinde harlayan alevler dolusu yanarken içten içe, buzdan parçalar taşıyacaksın ellerinde. Zaman bir zımpara makinesi misali inceden inceye törpülerken ruhunu, Gecelerin ve hatta ondan daha kara, kapkara gündüzlerin müptelası bir kul olacaksın sonunda.

Boşa koysan dolmayacak, dolu ise almayacak.
Bi’mekan sefiller diyarında bilinçsiz, savrulup dururken kuru yapraklar misali, ne zaman senin peşinde, ne sen zamanın düşkünü olacaksın. Ne de yarınlara dair bir hevesin olmayacak, yazık ki.
Velhasıl böylece çarnaçar yaşanacak hayat
Hayat denilebilirse buna
Ve yaşadım diyebilirse insan