Sevgili Şair Hanım,

Sana yazmakta olduğum bu mektubun her satırını, senin müsaadeni almadan ve yine de sana sunmak üzere yazmaktayım.
Bu sebepten ötürü, beni bağışlamanı dilerim.

Gecenin bir yarısında beklerdim seni.
Senden gelecek rüzgarı bile beklerdim.
Üşümezdim seni düşünürken.
Çünkü sen bütün inceliğinle battaniye olup ısıtırdın hücrelerimi.
Senden gelecek olan mektubu beklerdim haftalarca.
Mektuplaşırdık seninle.
Öyle uzaktan uzağa.
Her hecesinde sesin vardı.
Noktalama işaretlerine hep uyardın.
Bu nedenle her virgülde gözlerin duraksardı.
Ben ki şiirleri sevmeyi bile senden öğrendim.
Sen ki benim en nadide şiirim oluverdin.
Düşünürüm şimdi saçlarını, okuduğum her harfin saçının bir teli olduğuna inanırım.
Düşünürüm işte, fikrimdeki tek dizelik ismini.
Uygun olur muydu bilmiyorum fakat seni şiirler okutarak uyutmak isterdim.
Ellerinin yalınca duruşunu seyredip, şiirlerin nağmeleriyle kirpiklerini kapatmak isterdim.
Ne zaman bir şiir okusam, yüzün gelirdi aklıma.
Uyuduğumda seni görürdüm.
Rüyalarım şiirleşirdi kafiyeli gülüşünle.
Evvelâ gülüşün sıralanırdı.
Betimlerdi her bir mısrayı.
Uzunluğunca bir şiirin özgün duruşunu.
Mütemadiyen anımsarım seni.
İçimin uzunluğu kadar derin bir nefeste anımsarım.
Yokluğun hitap ediyor kelimelere.
Oysa satırların manasındadır varlığın.
Buna da şükretmeyi bilmeliyim.
Kimsem yok senden başka mektup göndereceğim.
Müptelasıyım yerli veya yersiz, seni düşünmenin.
Bunca mesafeyi nasıl aşardım yoksa, mektubun da olmasa.

Şair Hanım’a ithafen...