Savaş ve Barış’a öyle dalmışım ki kızım, "baba telefonun çalıyor," diye uyardı.
Açtım, konuştum. İstiklal Ajansızından arıyorlar.
"Arka Sokakların çekimi Beykoz’da yapılacak, gelebilir misin?"
Aslında bir daha gitmemeye yemin etmiştim ama eve çok yakın yerde çekim yapılacağı için "gelirim" dedim. Evden çıkarken "baba, Mesut’la resim çekmeyi unutma," diye peşimden tembihledi. Tamam, dedim.
Yarım saat sonra çekim yerindeydim. Elinde satırla figüran kasabın biri, adamın peşinden koşuyor, elinde silahlı biri de onun peşinden derken tabanca sesi.
"pat pat pat!"
Kaçıncı prova yapılıyor kimbilir.
Hava karlı, ayaz. Tam tepelerde kenarda köşede kalmış metruk evlerin yoksul mahallenin gariban ama piskopat insanlarıyız. Mahallede babasıyla oğlu, bakkaldan birşeyler almışlar, yolda giderlerken silahlı saldırıya uğruyorlar. Bizler de görgü tanıklarıyız. "Vah tüh, nasıl oldu ya. Katil nereye kaçtı?" vücut diliyle karışık şaşkınlıklarımızı belirtiyoruz.
Birkaç provadan sonra çekim tamamlandı. Mahallenin başka bir yerinde çekime devam edilecek. Flim ekibi o taraflarda kendi aralarında kar topu şenliğindeler. Dizinin komiserlerinden Mesut bizden tarafa doğru geliyor ama adamın suratı gerçekten polis suratı gibi. Suratına konan sinek bin parça oluyor.
Mesut Bey, diye seslendim. Bakmadı. Herhalde duymamıştır, diye tekrar seslendim.
"Mesut abiii."
Adam benden tarafa bir dönüş yaptı sanki suçluymuşum gibi ters kelepçe takacak sandım.
"Ne var abiiii?" Durmadan çekip gitti. Arkasından öylece bakakaldım. Sanki eşşekten düşmüşe döndüm.
Anladım ki Cem Karaca’nın "işcisin sen işçi kal, "dediği gibi flim setlerinde Figüransın figüran kal, sözlerinin muhatabı kalmaya devam edeceğiz sanırım.

18. 01. 2021

(Günlüğümden)