Bugün ülkemizde bir çok radyo var.Ama biz niye o eski radyomuzu, radyomuzdaki ’’Arkası Yarın’’ programlarını, ’’Radyo Tiyatroları’’nı özlüyoruz? Niye eski bankalarımızı, hani o ’’keşide’’lerle yaptıkları Suadiye’de, Bostancı’da ’’İkramiye Apartmanları’’ veren bankalarımızı özlüyoruz?

Şiddi ortalıkta bir çok dergi varken, niye hala ’’Hayat Dergisi’ni arıyor gözlerimiz? Şu içinde ’’Kadın Haberleri’’ ’’Artist Yarışmaları’’ bulunan Hayat Dergisi’’ ni unutamıyoruz?

Biz sadece o eski radyomuzu mu özledik? Tombalalı, kuru yemişli
yılbaşı gecelerini, beyaz mendilli bayramları, ’’Bir maniniz yoksa annemler bu akşam size gelecek’’ leri, Hanımeli ve sarmaşık gülü kokan tahta sandalyeli yazlık sinemaları ’’Beş dakika araları’’ Naylon gömleğimizin cebinde ’’iyi görüntü veren’’ Bafra sigarasını, ince uzun delikanlı duruşlu tekel biralarını, Veysel Çıkmazı’nın girişinde kokoreç satan Ermeni ustayı,ve yine Veysel Çıkmazı’nda

masamıza oturup önündeki biradan bir ydum aldıktan sonra bize hayat dersleri veren yaşlı ayyaşı, kuponsuz, promosyonsuz gazeteleri, siyah okul önlüklerini,mektup yazmayı, posta kartı göndermeyi’’Günaydın’’ları, ’’ İyi akşamlar’’ı, fener alaylarını özlemedik mi yani? Düpedüz sevişmek yerine, o güzel,im ’’çıkma’’larıözlediğiniz olmuyor mu?

Biz arkası yarınları özlüyoruz. Özellikle gün geçtikçe azalanları daha da çok özlüyoruz. Dünün

hasretiyle yanarak.