Bu dünya da fani, insanlarda
Hüzün de son bulur, mutluluklarda...
Düşünelim,
Sonsuz mutluluk var olsaydı dünyada, tebessüm dolaşsaydı şehrin sokaklarında, kıymeti bilinmezdi mutlaka
Kolay elde edilseydi zor şeyler, zorluğun sonunda gelen güzellik haz vermezdi, bedenlere ruhlara...
Şikâyet ediyoruz bazen; huzursuzluklara, yorgunluklara, kırgınlıklara,
Oysa, gün gelir, güzellikler bile degersizlesirdi, insan nazarında...

Sınavlar, işler, sorumluluklar... Bazen bir çığ olur gelir üzerimize,
Şikâyet etmek midir sizce, düsen üzerimize?
Gelişigüzel elde edilseydi çoğu şey, anlamı kalır miydi hayalimizde yer alan düşlerin?
Hüzün keder olmasa, mutluluğun farkina varabilir miydik?
Sokağa çıkmanın, temiz hava almanın büyük bir nimet olduğunu, onlardan mahrum kalmadan fark edebilir miydik?

Yanı demem o ki, sevmeden, canımız yanmadan sevilmenin önemi, ağlamadan gülmenin değeri, yorulmadan dinlenmenin kıymeti... Bilinmezdi. Muhakkak, göze görünmezdi...

Kötü şeylerde, iyi şeyler kadar şükür sebebi, yeter ki sabretmeyi bilmeli...  çünkü can yakan, kalp kiran, ruhu daraltan ne varsa, geçecek illaki....