0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
554
Okunma
Yalnızlıktan korkan insan, evinin odalarını tavaf ederken evde olmadığını bildiği şefkati arıyor gecenin ucunde ya da istediği saatte...
Bazen, kimi zaman, her zaman, durup da düşünüldüğünde insanın benliğini anlayıp kabul edecek yegane varligin yine kendisi olduğunu ayırt etmesi ironik değil de olsa olsa trajiktir.
Yalnızlık, evin dolulugundan ziyade anlayış ve kabullenmeyle orantılı olarak belirlenebilir. Fiziksel varlık, evinin kapasitesi kadar insan sigdirsa da odalara; aslolan duygusal ve zihinsel bağdır.
Gecenin tam ucunde ya da kim bilir hangi saatinde, yataginizdan kalkıp salondaki koltuğa sizi oturtan asla sevgi, hoşgörü, anlayış değil; yalnızlıktır. O yalnızlık, kabul edilmediği ya da korkuyla karşılandığı sürece asla mutlu olamayacaktır yataktan kalkan salon yolcusu...
