Yazılarıma getirilen eleştirilere ilişkin bugünkü yazım. Hem de en yakınlarımdan. Özellikle eşimden. Ne yapsam beğendiremiyorum. Bu husustaki itirazlarım, karşı savunmalarım da yetersiz kalıyor açıkçası. Yazıların şekline ve üslubuna ilişkin eleştiriler. Oysa bu tarzı bilerek ve isteyerek sürdürüyorum. Bunun nedeni hemen her konuya biraz değinmek, meselelere kıdım kıdım dokunmak bir solukta okunmasını sağlamak amaçlı.
Yazılarım bir solukta okunsun, su gibi aksın gitsin istiyorum. Boğmasın yormasın istiyorum. Birazda bir şeyler verebilsin, az çok ilgi çekebilsin, hafızada yer edebilsin istiyorum. Hemen her yazımda bir iki farklı sözcüğe yer veriyorum, yeni nesil bunlara aşina değildir diye düşünüyorum. Belki ilgisini çeker anlar kavrar gerekçesiyle not ediyorum.
Aynı anlama gelen sözcükler kullanıyorum. Yani eş anlamlısını, kimi zaman sesteşini. Fiili diyorsam farzedin, arkasından eylemseli kullanıyorum. İşlevsel fonksiyonel diyorum. Hürriyet diyorum, hemen arkasından özgürlüğe yer veriyorum.
Eskiden şimdikinin aksine uzun uzun beş altı paragraftan oluşan yazılar yazıyordum ki tarz değişikliğine gitmemin nedeni okuyanı düşünmek yönlü. Zamanını çalmamak, zihnini yormamak amaçlı.
Günümüzde ne kadar okunuyor ki yazılar yazarlar. Kaç kitap bitiriyoruz. Bıtirdiğimizin kaçını hatırlıyoruz. Bizde yazan çok okuyan yok maalesef. Hemen hepimiz kendimizce bir şeyler yazıyoruz ancak kime ulaşabiliyoruz. Geçelim bizi ünlü şanlı olanlar bile pek okunmaz memleketimizde. Bizim gibi amatörlerin meselesi yazma tutkusundan.
Bu durum belki de biraz bizim çadır kültüründen geliyor olmamızdan kaynaklı. Diğer ifadeyle otağ kültüründen. Bizde sözlü kültür önemlidir. Masallarımız, ağıtlarımız, ninnilerimiz toplumun genlerine işlemiş durumda.
Tam özümsemişiz, adeta iliklerimize nüfuz etmiş. Meramımızı sözle sazla anlatırız. Saza dokunur sözle dokundururuz. Türkülerimizi çığırır, ağıdımızı yakarız, cigaramızı tüttürür, çayımızı höpürdetiriz.

Kemal SEYFİ
30.12.2020