CENNET BAHÇESİDİR EVLÂT

İşte bak! Yaban ellerden ayağının tozu geçiyor çok uzaklara, bilmediğin memlekete yüreğini alıp gidersin... Gittiğin diyarda, kimseyi görmediğin vakit, “ruhun incinir” evlât. Anne, baba şefkâtine ihtiyaç duyarsın, yüreğin kapalı kapılar ardında etrafa bakarken, yıkılır nefesin. Her şeye rağmen dayanır bedenin, sevgi bezeli yüreğin; “özün yolunda” saf tutarken, bir şafak vakti irkilir bedenin, “esrarengiz bir adamın özlemini” duyarsın evlât!

Dur!..
Sakın yenilme bu hayata! Bir varmış bir yokmuş misali geçerken ömür, kara duvarların can alıcı bakışları içinden süzülür gözyaşların; hüzün rüzgârları, fırtınalarla gelir, yerleşir “paslı gecelerine” evlât.

Ne olur ağlama artık!..
Ben, kalbime gömüyorum özlemlerimi, yarınlara adıyorum kendimi... Gözüm morarmışken, yüzüm gülmezken, karnım sancılanmışken, bil ki, ben “çok iyiyim” evlât.

Şimdilerde...
Ah çekiyorum sana anlatamadıklarım için!
Sanki, uzunca bir hayatın içinde, yarım asırlık bir “çınar ağacı” gibiyim. Varlığın, taze demlenmiş bir çayın kokusu; içim, senli bir cennet bahçesi, yeşille, maviye karışmış kentim, kayıp zamanın vuslat adresi olmuşum...

Ah evlât ah!..
Gözlerimin çok uzaklarına düşen bakışların, “yüreğimi” kanattı, dağıttı evlât... Odana doğru adım atarken, birden duruveriyorum; seni düşünüyorum, gözyaşlarımı akıtıyorum, sesim, nefesim kesiliyor, “üretken kelimeler” bulamıyorum.

Benden çok uzaklara gittin, yüreğime yokluğunu değdirdin; içime “ilâhi sevgini” serptin, hasret kaldım kokuna, nefesine evlât.

Şu koca kentte gözlerim seni arar, yokluğun içimi dağlar, tüm zamanlarda canım seni anar, “elbet bir gün” kavuşuruz.

Ne olur ağlama biten zaman için, bilirim; sen “dağ gibi” yüreklisin, gururlanırım, sen hep sol yanımdasın, hisset, bedenimin derinliklerindesin, seni özlüyorum evlât.

Gecenin tam ortasında, “kan izine” bulanmışken topraklar; “pusu evlerinde” yaralanmışken bedenler, derince bir sözün esintisine kapılmışken gece, ruhumla sana gelirken, “özlemin dilini konuşmaya” var mısın evlât?

Mehmet Öksüz