Elim klavyeye gitmiyor… Yüreğim daralıyor… Ama yazmalıyım diyorum… Yazmazsam çok daha kötü olacağım biliyorum… İçimde birikenleri sözlere dökmezsem içsel bir deprem yaşayacağım...

Yer kabuğu içindeki kırılmalar nedeniyle ani olarak ortaya çıkan titreşimlerin dalgalar halinde yayılarak geçtikleri ortamları ve yer yüzeyini sarsma olayına deprem dendiğini biliyorum… Bir doğa olayı bu… Irk, din zenginlik, fakirlik bilmiyor… Herkese her millete geliyor… Ancak yapıyı bilimsel temellerde yapan ülkeler rahat… Yapmayanlar, bizim gibi ülkeler ise perişanlığı en acı boyutlarda yaşıyorlar… Ve yaşamaya da devam edecekler…

Empati yapıyorum… Daha önceki yaşadığım depremler geliyor aklıma… Bir buz pistinde gibisin… Eşyalar kayıyor… Duvarlar birbirine doğru geliyorlar sanki…İnsanın içini parçalayan bir ses… Bir boşluktasın, ölümü düşünüyorsun… Hatta ölmeyi istiyorsun…Zaman ne kadar genleşiyor…Bir dakika insana asırlar gibi geliyor …

Yeraltındaki çocuğun seslerini duyuyorum… Abi elimi tutar mısın…Beni bırakma diyen sesleri ciğerimi dalıyor...Nasıl bir korku bu...Nasıl bir yaşama tutunma isteği…

Kapkaranlık bir yerdesin… Şansın varsa bir yaşam alanı içindesin… Ortalık zifiri karanlık… Dışarıdan gelecek bir sesi arıyorsun…Sana uzanacak bir yaşam eline hasretsin…Üzerinde belkide tonlarca yükün bir parçası…Bir tutam nefes almaya muhtaçsın…Işik arıyorsun…Karanlıkları yırtacak bir ışık…Zaman duruyor adeta…

Depremin ne zaman olacağını hiç bilmiyoruz ama depremin neler yapabileceğini herkes biliyor… Gözüm televizyon ekranlarında… Yine o çok bilindik sözler… Devletimiz yanınızda… Kanayan yaraları saracak sözleri…
Yine unutulacak her şey… İnsan neden depremin öldürmediğini, para kazanma hırsının insanı öldürdüğünü bilmez…
Bir bilim adamının sözlerine takılıyor gözlerim… Depremde hep yoksular ölüyor… Hiçbir zengin depremde göçük altında kalmıyor… İnsanı yoksulluk öldürüyor… Yoksulluğu yenmediğimiz sürece biz bu ölümleri yaşayacağız… Doğru söze ne denir ki… İsyanım büyüyor…

Dışarıda bekleyişler... Bir çocuğu, bir arkadaşı, bir sevgiliyi, bir anne babayı bekleyen umutlu bakışlar… Gözler kurtarma ekiplerinde… Ekiplerin canhıraş gayretleri… Yemek masasındayım. Yediğim her lokma içtiğim su boğazıma düğümleniyor… Elimden de bir şey gelmiyor ki…

Enkazda çıkanların şaşkınlıkları… O gözlerdeki korkuyla birlikte yaşama yeniden merhaba deyişleri...

Ölenlere rahmet,yaralılara geçmiş olsun demek bir insanlık görevi oluyor…