Bazen bazı şeylere teslim olmalı insan. Kabullenmeli bazen doğrularını. Ne kadar erken o kadar az hayal kırıklığı demek.
Olduğundan başka biriymiş gibi görünmek, her şeyin mükemmel olması ummak yoruyor çünkü. Geçmişini kabullenmeli bazen ve bazen de geleceğini. Tüm ihtimalleri göze alarak yola çıkmalı. Çıkacağı yolun nereye varacağını düşünmeli mesela. Bir sandala gerçek bir yelken gerek, hayallerle ya da dalgaların kaderiyle ilerlemeyecek kadar karamsar bazen hayat...
Biz en büyük hatayı hayatımıza olandan daha çok yüklediğimiz anlamı vererek yapıyoruz. Bazen rüya görmekten gerçek hayatın görüntülerini kaçırabiliyoruz, yok sayıyoruz ya da. Bu rüzgarın nerden estiğini bildiğimiz halde o yöne doğru yürümeye çalışarak fırtınaya kafa tutmakla aynı şey. Ya da beklenen yağmurun altına şemsiyesiz çıkmak gibi. Hayatımızda aslında küçük sandığımız ama hayati değeri olan şeylerin önlemini almamak bizi kaçınılmaz bir sona yaklaştırıyor. Sonra bu kadar mıydı diyoruz. Hayatın bize biçtiği değer bu kadar mı? Oysa o değeri biz kendimize biçiyoruz. Aydınlık bir yol seçeneği varken karanlık belirsiz bir yola girmek heves mi? merak mı? her neyse sonu belli olmayan bir şey. Fıkra gibi yaşıyoruz hayatı bazen göle maya çalıp "ya tutarsa" ların uğruna ne değerlerimizi feda ediyoruz. Ne için? Kim için?
Bir milli piyango bileti gibi tutarsa herkesindir tutmazsa senin. Sonuçları sana aittir sorumlusu sensindir. Kimse kötü sonların ortağı olmak istemez. Kaybederken kimse seninle kaybetmeyi yeğlemez. Ama kazandığında bir çok ortak vardır başarına ya da kazancına "ben destekledim" derler. "ben yanındaydım" derler. "Ben güvendim" "ben sevdim" vb. vs.ler.
Ama senaryo tam tersini yazdığında tersine dönüverir tüm bu cümleler.
Evet belki çoğumuz yalnız değiliz. Etrafımızda bir oda dolusu insan en yakınından. Ama çoğu şeyi kendimiz yaşarız. Hastalığı, üzüntüyü, başarısızlığı, utancı, sıkıntıyı. Doğumu ve ölümü. Doğarken birlikte olduğun annen dahil buna herkes kendi mücadelesini verir. Ölürken başına toplananlar seni toprağın altında bir başına bırakıverir. "O bu gece ne yapacak?" demezler. "sorgusu nasıl geçecek" diye düşünmezler. "ben ne yapacağım " derler.
O yüzden en başta söz ettiğim olduğundan başkası gibi görünen mükemmel insan kime neye hizmet ediyor bir düşün. Kim için çabalıyor kendi ile mücadele ediyor bilmediği yollara kimler uğruna giriyor. O insanı salıverin .Bırakın istediği gibi olsun. İstediği yoldan gitsin kendi mücadelesini doğru bulduğu yollarda ilerletsin. Daha mutlu bir hayat için...