Dokunmak belkide hayatın bize verdiği en güzel duygu...

Düşünün ki bir bebeğin ana rahminde daha iki aylık ilk öğrendiği duygudur "dokunmak."
Ne kadar ilginç ki bir kuş tüyünü anne karnında gezdirirseniz bile o minnak fasulye içerde hoplayarak zıplayarak tepki veriyor .

İşte dokunmak böyle bir özel duygu kıymetini bilene...

Küçükken ne kadar dokunurduk herşeye çünkü parmak uclarımızdan kesfederdik hayatı çiçeklere hayvanlara eşyalara nesnelere sevdiklerimize dokunarak...

Unutur oldu insan yaş aldıkça bu dokunmaları. Şimdilerde ise dokunmalar sadece haz odaklı oldu oysa etrafta binbir türlü çiçekler ,ağaçlar canlılar ve nesneler var iken hangisine dokunuyor hissediyor ve dokunurken mutluluk duyuyoruz şimdilerde bir düşünmek lazım.

Tabi dokunmak sadece bir tensel eylem değil.En önemlisi manevi olarakta dokunmalı insan birilerinin hayatına birilerinin ihtiyaçlarına,birilerinin yaralarına banane demeden ben tek başına ne yapabilirim demeden.

"Dünya iyi insanların cehennemi" demeden dokunmak lazım hayatlarada, yüreklerede...

Yıllar önce okulu bırakma kararı alan bir genç kız vardı annesi ne yapsa etse ikna edememişti..
Küçük bir konuşma yapmistım içeriğinin çoğunu unuttuğum ama aklmda kalan sadece

_Sevdiğin hić bir şey yokmu ? demistim genç kıza "çocuklar"demişti.

_Niye anaokulu öğretmeni olmuyorsun yoksa konfeksiyon da çalışarak annenin kaderini mi yasiyacaksin daha iyisini yapabilirsin sana inanıyorum demiştim..

Yıllar yıllar geçtiğinde yanıma geldi yanında iki çocukla;

_Abla hatırladın mı beni biraz zor olsada hatirlamıştım nereden baksan 15 yıl geçmiş degismisti.

_Ne çabuk buyumussun dedim sarıldık.
_Bunlarda benim çocuklar,sözünü tuttum abla okudum anaokulu öğretmeni oldum hatta şimdi bir anaokulu açacağım yer bakıyorum buralarda dedi.Abla İyiki karşıma çıktın.senin için belkide öylesine bir nasihat benim için gelecek oldu yoksa annemin kaderini yasayacaktim kendi kaderimi cizemeden teşekkürler dedi ve biraz hasbihal sonrası çocuklara burası benim çocukluğumun dükkanı buda benimanevi ablam deyip ellerimi öptürüp gitti..

Gururlanmış gözlerim dolu dolu olmuştum..Teşekkür ettim Rabbe buna vesile olabildim diye..

Yani işin kısası sizin için küçük birileri için büyük bir dokunustur bazen gönülden verdikleriniz.Ve bir gün misliyle avuçlarımda hediye olup konar ..


İşte benim bereket sırrimda bu "dokunuşlarım".

Sanırım bu küçük dükkanda bir çok insanlarının hayatına dokundum..Elimden geldiğince yine dokunmaya da devam ediyorum şimdide satırlarımla bu yazımı
okuyanlara...

Yani dokunun ister nesnel ister yürekten her ikiside mutluluk verecektir sevgi dolu çocuk kalbinizle size..

Siz olun ışık yakın sevgiyle etrafiniza bazen bir kibrit çöpü bile karanlığı aydınlatmaya yeter..

Yetmez mi ne dersiniz ?

Nevin Aktekin Gülfırat