Çaresizlik işlerken gecelerine, kendine bile ait değildi değil mi? Yok saydığın gölgeler, hükmüne haksız gelmiş sanki. Sessizce ağır ağır alınan darbeler, hapseder boşluğa zihnini. Havada asılı duran kelebekler, hayatından izler taşıyan bendin oysa ki.

Yenik zihnin karmaşasından kuşandı bedenim. Soğuk savaşlar veriyor şimdi. Ellerin nerede diye soruyorum. Ve yine susuyorum. Gerçekler bir tarafta, ulaşamıyorum.

Yeniden başlamalı mı insan? Her şeye yeniden... Sıfır duygularla...Sahi mümkün mü bu... Tutunmak sımsıkı gökyüzünde gibi. Özgürlüğü yakalamak tomurcuk iken, yok olmak belki de. Yoktan var olacağını bilmek, engellerden kaçıp kurtulmak isterken dibe düşmek aniden...

Bir korkudur eser geceden, ince bir tebessümünle kıvrılan dudakların... İnanmak mı ister yoksa bırakmak mı bilmiyorum.