ÇAY BAHÇESİNDEN NOTLAR-9
Bir avuç toprak


Bugün yazıma bir şiirle başlamak istiyorum. Tabi ki
konu Çay Bahçesi.
Eski dostların buluştuğu
Yeni dostlukların oluştuğu
Demli çayların bahçesi
Çayın hası sohbetlerin en alası
Çay bahçesi adı Şehri Güzel
Çayı kahvesi çok daha güzel
Güneşin beyinlerde boza pişirdiğinde
Dahi püfür, püfür eser


Dükkândan kurtulur kurtulmaz, rahatlayıp dinlenebileceğim yere doğru yürümeye başladım.
Ama bahçeden içeri girmeden bir şey dikkatimi çekti. Bir anne dört, beş yaşlarda ki kızını ciddi, ciddi azarlıyordu. Konuşmasına kulak misafiri oldum. Anlayabildiğim kadarı ile, kadın kızının oyuncakları ile değil, bir avuç toprakla oynadığını görmüş. Üstünü başını kirletmemesi için azarlıyordu. Her zamanki patavatsızlığımla kadına hitaben konuşmaya başladım.
‘’ Affedersiniz hanımefendi çocuğunuzu azarlamadan önce bir kere düşünseniz. Değil mi ki bu toprağın altında binlerce kefensiz yatan. Yurdunun bir karış toprağını vermemek için toprağa gömüldüler. Bırakın o toprakla doya, doya oynasın küçük kız. Eli yüzü kirlensin Bu kirlenme bana göre kutsal bir kirlenmedir.’’
‘’ Haklısınız galiba? Koş kızım istediğin kadar oyna toprakla. Kirlenmeden de gelme.’’


Tuğrul Ahmet Pekel
01.09.2020/ Salı