Hep böyleydim. Nasıldım yani Ahmet? Nasıldım!
Bazen sevgiydi, bazen aşk. Beni hep süren sürücülerim vardı. Bir mutluluk ihtimali gibi. Belki kalplere dokunan küçük bir paylaşım aramızda.
Mümkündü, zordu fakat mümkündü. Hem
ben de zoru başarabilirdim. O zaman kendimle gurur duyardım. Oysa hayalperest falan da değilim. Ayakları sağlam yere basan, net, akıllıca.
Sadece güçlü olamadım. En ufak esintide dalından kopan bir yaprak misali. Savruldum, savruldum... Durdum...
Ama acıma sakın bana. Kırılırım.
Yakınıma gel. Ne kadar istedim bunu.
Attı kalbim. Saatlerce, ardı ardına... Heyecanlandım. Mutlu olurum, sevinirim sandım.
Büyüttükçe büyüttüm. Seni, sana dair herşeyi, beni, şiirleri, bilhassa yazıları.
Alev alırsın sandım.
Yanıldım, yanıldılar.
Hayal kırıklığı!..

Sen beni hiç dinlemedin,
Ve ben yavaşça öldüm.

O gün...